"ქუჩაში რომ მივდივარ და ხალხს ვუყურებ, ვფიქრობ ხოლმე, ვინ იცის, რამდენია ჩემს ხელში დაბადებული - მეთქი..." - რას ჰყვება 90 წლის ქალბატონი, რომელმაც 58 წელი გინეკოლოგად იმუშავა?
"ყოველ მორიგეობაზე ხან 10 ბავშვი იბადებოდა, ხან - მეტიც... ქუჩაში რომ მივდივარ და ხალხს ვუყურებ, ვფიქრობ ხოლმე, ვინ იცის, რამდენია ჩემს ხელში დაბადებული - მეთქი..." - გვეუბნება 90 წლის ნათელა გობრონიძე, ექიმი-გინეკოლოგი, რომელიც 58 წლის განმავლობაში თბილისის მეორე სამშობიარო სახლში მუშაობდა.
ექიმობა ხომ ჰუმანური პროფესიაა, მაგრამ გინეკოლოგობა გამორჩეულად კეთილშობილური საქმეა.
15 წელია, რაც პრაქტიკულ მედიცინას ჩამოსცილდა და გული წყდება, რომ ამ საქმის შესრულება აღარ უწევს.
ქალბატონი ნათელა რეპრესირებული ოჯახის შვილია. 3 წლის იყო, მშობლები რომ გადაუსახლეს...
როგორ გახდა ექიმი, რა მოუტანა პროფესიამ და რას ურჩევს დამწყებ ექიმებს? - ამ ყველაფერზე ქალბატონიო ნათელა გვესაუბრება:
- ასე მგონია, ახლაც რომ მოგეცეთ საშუალება სამშობიარო ბლოკში შესვლის, თქვენს პროფესიულ ვალს უპრობლემოდ შეასრულებთ, ასეა?
- ადამიანი ხომ იცით, მაინც ეგოისტია და გიპასუხებთ, რომ კი, შევძლებ... 15 წელია აღარ ვმუშაობ, თუმცა ერთ სამსახურში მაქსიმალურად დიდხანს ვიმუშავე. 58 წლის პროფესიული სტაჟი მაქვს. ეს საქმე რომ არ მყვარებოდა, ამდენ დროს ხომ არ დავუთმობდი?!
ნამდვილად ძალიან მიყვარდა ჩემი სპეციალობა. მთელი ის წლები დიდი ხალისითა და სიამოვნებით ვემსახურებოდი... კი, გულდასაწყვეტია, რომ ახლა აღარ ვმუშაობ.
- რატომ აირჩიეთ ექიმობა?
- მოყოლას ცოტა შორიდან დავიწყებ - ჩემი მშობლები 1937 წელს ციმბირში, ენისეისკში გადაასახლეს. მათ გარეშე ვიზრდებოდი... საქართველოს დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლა იყო მათი გადასახლების მიზეზი... იქ პატიმრობაში19 წელიწადი იყვნენ.
მე 1934 წელს დავიბადე და 3 წლისა მათ გარეშე დავრჩი. ჩემს მშობლებს არ ვიცნობდი, უბრალოდ, ვიცოდი, რომ მყავდა დედა და მამა, რომლების შორს იყვნენ გადასახლებულები.
სასჯელის ბოლო სამი წელი ყაზახეთში სამუდამო გადასახლებით გადმოიყვანეს, სადაც ქალაქში თავისუფლად მოძრაობის უფლება ჰქონდათ. იმ 19 წლიდან მხოლოდ 3 წელი იყვნენ თავისუფლად. მერე ხრუშჩოვმა გამოუშვა ბრძანება და გათავისუფლდნენ. მანამდე ცალ-ცალკე იყვნენ საპატიმროებში, მხოლოდ ყაზახეთში შეერთდნენ.
ჩემს აღზრდაში თბილისში ბევრი ადამიანი იყო ჩართული - ბებია, ბიძა...
მშობლები როცა დაბრუნდნენ, ჩემთვის სრულიად ახლო ადამიანები, ფაქტობრივად უცნობები იყვნენ.
- პროფესიაც მათ გარეშე აირჩიეთ?
- მე არ ამორჩევია, დედაჩემმა ამირჩია... რომ ჩამოვიდა, სამედიცინო ინსტიტუტის მესამე კურსზე ვიყავი. ისინი ყაზახეთში როცა გადმოიყვანეს, მათთან რაღაც ფორმით კონტაქტი უკვე შესაძლებელი იყო. დედას უთქვამს და კატეგორიულადაც მოუთხოვია, რომ მე სამედიცინო ინსტიტუტში შემეტანა საბუთები. ამბობდა, აქ პატიმარი ექიმები უკეთეს პირობებში არიან, ვიდრე ჩვენო. მას ორი უმაღლეს სასწავლებელი ჰქონდა დამთავრებული, მაგრამ იქ არცერთი გამოადგა... მოკლედ, უნდოდა, რომ ექიმი ვყოფილიყავი.
- ასე რომ, ყაზახეთიდან მოსთხოვა ახლობლებს, რომ სამედიცინოზე გესწავლათ. ექიმობა თავად არ გინდოდათ?
- სკოლა მედალზე დავამთავრე, სწავლა ქიმიურზე მინდოდა. რომ გაიგო, საბუთები ქიმიურზე მქონდა შეტანილი, ბიძაჩემს დეპეშა გამოუგზავნა (ბიძაჩემი ფსიქიატრი, პროფესორი გახლდათ) , - ნათელას მომავალზე სერიოზულად არ გიფიქრიათ. სასწრაფოდ მოვითხოვ, საბუთები სამედიცინო ინსტიტუტში შეიტანოთო. მაშინ ბახმაროში დასასვენებლად ვიყავი. ბიძაჩემმა ჩემ გარეშე გადაიტანა საბუთები და იქ მაცნობა, რომ სამედიცინო ინსტიტუტში ხარ ჩარიცხულიო.
დედის ამ არჩევანმა გაამართლა, ძალიან კმაყოფილი ვიყავი და სულ მადლობას ვუხდიდი, რომ კარგი საქმე გამიკეთე-მეთქი.
- პროფესიული საქმიანობა როდის დაიწყეთ?
- 1959 წელს, მეორე სამშობიარო სახლში და სულ ერთ ადგილზე ვიმუშავე... გინეკოლოგია იმიტომ ავირჩიე, რადგან ვფიქრობდი, რომ ბავშვის დაბადება, დადებით, კარგ ემოციებთანაა დაკავშირებული, მაგრამ ამ პროფესიის სირთულეებზე მაშინ არ მიფიქრია. მიმაჩნდა, რომ საინტერესო პროფესია იყო და ახალ სიცოცხლესთან მექნებოდა საქმე... საბოლოოდ ძალიან კმაყოფილი ვიყავი პროფესიით, სამსახურით... იხილეთ სრულად