დმანისზე შეყვარებული სვანი მსახიობი, რომელმაც რეგიონში ულიდერო პროტესტს ჩაუყარა საფუძველი - მანქანაში შიმშილობის 7 დღე და ლაშა ჩხვიმიანის გზავნილი | Allnews.Ge

ლაშა ჩხვი­მი­ა­ნის წარ­მო­შო­ბით სვა­ნია. ცხოვ­რობს დმა­ნის­ში და გა­მორ­ჩე­უ­ლად უყ­ვარს ეს ქა­ლა­ქი, რად­გან იქ და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და. სა­ო­ცა­რი პატ­რი­ო­ტია და თა­ვი­სი მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის­თვის მუდ­მი­ვად რა­ღაც სა­სი­კე­თო საქ­მის გა­კე­თე­ბას ცდი­ლობს...

პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბია, ბოლო დროს მა­სობ­რი­ვად უწყვე­ტი პრო­ტეს­ტის დღე­ებ­ში გა­იც­ნეს, რო­დე­საც დმა­ნი­სის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის მე­რი­ის წინ, 30 იან­ვარს შიმ­ში­ლო­ბა გა­მო­ა­ცხა­და. 7 დღის შემ­დეგ ლა­შამ შიმ­ში­ლო­ბა შე­წყვი­ტა.რო­გორ გრძნობს შიმ­ში­ლო­ბის შემ­დეგ თავს, რაზე წუხს, რას აპ­რო­ტეს­ტებს, რა მო­ლო­დი­ნი აქვს და ამ ეტაპ­ზე რას საქ­მი­ა­ნობს, ამა­ზე AMBEBI.GE-მ მას­თან ვრცე­ლი ინ­ტერ­ვიუ ჩა­წე­რა.

- თავს კარ­გად ვგრძნობ, რამ­დე­ნი­მე დღე პა­ტა­რა ჩი­ვი­ლე­ბი მქონ­და, რაც ბუ­ნებ­რი­ვი იყო, მაგ­რამ იმა­ზე მხნედ ვარ, ვიდ­რე შიმ­ში­ლო­ბამ­დე ვი­ყა­ვი. იმ 7 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში სულ უფრო მე­მა­ტე­ბო­და მხნე­ო­ბა, იმე­დი და რწმე­ნა, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა იმ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში არ არის, რომ უსა­მარ­თლო­ბას შე­ე­გუ­ოს... დმა­ნი­სე­ლე­ბი და არა მარ­ტო ისი­ნი, აქ­ტი­უ­რად მო­დი­ოდ­ნენ, ვსა­უბ­რობ­დით, ვთან­ხმდე­ბო­დით იმა­ზე, რომ ქვე­ყა­ნა­ში უსა­მარ­თლო­ბას ვხე­დავთ და ვგრძნობთ. არ­ვინ მო­სუ­ლა, ვინც ში­ნა­არსში შე­მო­მე­და­ვე­ბო­და, თუნ­დაც საკ­რე­ბუ­ლოს და მე­რი­ის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბიც. თუმ­ცა ზოგი იმი­ტომ მო­დი­ო­და, ჩემ­ზე მა­ნი­პუ­ლი­რე­ბა მო­ეხ­დი­ნა, ზოგი გულ­წრფე­ლად და სიყ­ვა­რუ­ლით მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ ჩემი პრო­ტეს­ტის ფორ­მა არას­წო­რი იყო, რომ ამის გამო ჩემი ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ნერ­ვი­უ­ლობ­დნენ და შე­მეძ­ლო, პრო­ტეს­ტის სხვა ფორ­მის­თვის მი­მე­მარ­თა.

- რო­გორც ცნო­ბი­ლია, დე­დათ­ქვე­ნიც შიმ­ში­ლობ­და...

- დიახ, ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მის­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლი და შო­კის­მომ­გვრე­ლი იყო, ამი­ტომ შიმ­ში­ლო­ბა თვი­თო­ნაც და­ი­წყო. სა­ნამ და­ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი, მა­ნამ­დე 4 დღე შიმ­ში­ლობ­და... იმა­საც მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ დედა არ გა­ჩერ­დე­ბა და ამი­ტომ, შენ უნდა გა­ჩერ­დე... სა­ერ­თოდ, დე­დამ, მე­უღ­ლემ, მე­გობ­რებ­მა ჩემი შიმ­ში­ლო­ბის შე­სა­ხებ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი­დან გა­ი­გეს. ისე გა­მო­ვე­დი გა­რეთ, არა­ვის­თვის მით­ქვამს.

- ამ ნა­ბი­ჯით სო­ლი­და­რო­ბას უცხა­დებ­დით ქალ­ბა­ტონ მზია ამაღ­ლო­ბელს, თუ ზო­გა­დად ჩვენ­ში არ­სე­ბუ­ლი მძი­მე პო­ლი­ტი­კურ სი­ტუ­ა­ცი­ას აპ­რო­ტეს­ტებ­დით? რა იყო თქვე­ნი კონ­კრე­ტუ­ლი გზავ­ნი­ლი?

- ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად... სა­ნამ იმ ღა­მით, 12 სა­ათ­ზე დმა­ნი­სის ცენ­ტრში გა­მო­ვი­დო­დი და დავ­დგე­ბო­დი, მა­ნამ­დე ამა­ზე დიდ­ხანს ვფიქ­რობ­დი და გან­სა­კუთ­რე­ბით იმ დღით. ჩემს თავს ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­დი, მაგ­რამ სხვა­ნა­ი­რად ვერ შევ­ძე­ლი, ამას სახ­ლი­დან გა­მოს­ვლი­სას ისიც და­ე­მა­ტა, რომ „იმე­დის“ ეთერ­ში ირაკ­ლი კო­ბა­ხი­ძის ინ­ტერ­ვი­უს ვუ­ყუ­რე, სა­დაც ქალ­ბა­ტონ მზი­ა­ზე ცი­ნი­კუ­რად ლა­პა­რა­კობ­და... ეს იყო ბოლო წვე­თი და გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი გა­მო­ვე­დი. ჩემი მთა­ვა­რი მო­თხოვ­ნა, სა­მარ­თლი­ა­ნი არ­ჩევ­ნე­ბია და სა­მარ­თლი­ა­ნი არ­ჩევ­ნე­ბის მო­თხოვ­ნით ქუ­ჩა­ში გა­მო­სუ­ლი უკა­ნო­ნოდ და­პა­ტიმ­რე­ბუ­ლი მო­მი­ტინ­გე­ე­ბის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა.

შიმ­ში­ლო­ბის არც პირ­ველ დღეს და არც რო­მე­ლი­მე დღეს იმე­დი და იმის ილუ­ზია არ მქონ­და, რომ ამის გამო ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა შე­ირ­ყე­ო­და, ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ ემ­პა­თია გა­უჩ­ნდე­ბო­და, ვინ­მე აზრს შე­იც­ვლი­და, პა­ტიმ­რებს გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლებ­დნენ და არ­ჩევ­ნებს და­ნიშ­ნავ­დნენ. იქ ხალ­ხის, დმა­ნი­სე­ლე­ბის იმე­დით გა­მო­ვე­დი, რომ­ლებ­თან სა­უბ­რი­სას მა­ნამ­დე სი­ტყვებ­მა ძალა და­კარ­გა. თუ სი­ტყვებ­მა ძალა და­კარ­გა, ამას ჩემი მოქ­მე­დე­ბით ვაჩ­ვე­ნებ-მეთ­ქი.

- ე.ი. მა­ნამ­დე დმა­ნი­სე­ლებ­თან გქონ­დათ აქ­ტი­უ­რი დი­ა­ლო­გი...

- აქ და­ბა­დე­ბულ-გაზ­რდი­ლი ვარ, აქ ვცხოვ­რობ, დმა­ნი­სის თე­ატ­რში 4 წელი ვი­მუ­შა­ვე. აქვე არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია და სივ­რცე - „შეხ­ვედ­რის ად­გი­ლი“ შევ­ქმე­ნით, სა­დაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან აქ­ტი­უ­რი შეხ­ვედ­რა მაქვს სხვა­დას­ხვა აქ­ტი­ვო­ბით, პრო­ექ­ტე­ბით. შე­სა­ბა­მი­სად ხში­რად მი­წევს მათ­თან სა­უ­ბა­რი, ასე­ვე ახ­ლობ­ლებ­თან, სოფ­ლის მო­სახ­ლე­ო­ბას­თან. ვთან­ხმდე­ბო­დით, რომ საქ­მე ცუ­და­დაა, მაგ­რამ მერე ცხოვ­რე­ბას ისე ვაგ­რძე­ლებთ ვი­თომც არა­ფე­რი... თუ ვამ­ბობთ, რომ საქ­მე ცუ­და­დაა, მა­შინ უნდა ვი­მოქ­მე­დოთ. ჩემი ნა­ბი­ჯიც მოქ­მე­დე­ბა იყო, რომ მათ­თვის შო­კის ეფექ­ტით და­მე­ნა­ხე­ბი­ნა, - დიახ, უნდა ვი­მოქ­მე­დოთ და უსა­მარ­თლო­ბა­ზე თვა­ლი არ დავ­ხუ­ჭოთ. იხილეთ სრულად