"27 სექტემბერს როცა მამა სოხუმში დახვრიტეს, მიცვალებული აფხაზმა, სომეხმა და რუსმა ქალებმა დაკრძალეს" - ცნობილი ექიმის 31 წლის წინ დაწყებული დევნილობა, დაბრუნება სოხუმში და მოგონებები აფხაზეთზე | Allnews.Ge

სო­ხუ­მის და­ცე­მი­დან 27 სექ­ტემ­ბერს 31 წელი გა­ვი­და. გა­დის დრო და წლე­ბის წინ ჩა­ტე­ხი­ლი ხიდი აფხა­ზებ­სა და ქარ­თვე­ლებს შო­რის თით­ქოს ხე­ლუხ­ლე­ბე­ლი რჩე­ბა. ცნო­ბი­ლი ექი­მი, გი­ნე­კო­ლოგ-რეპ­რო­დუქ­ტო­ლო­გი მა­ნა­ნა მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლი აფხა­ზე­თი­დან არის. ის სო­ხუმ­ში ცნო­ბი­ლი მა­მის, ფსი­ქი­ატრ ბი­ძი­ნა მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლის მრა­ვალ­შვი­ლი­ან ოჯახ­ში იზ­რდე­ბო­და.

მისი ბავ­შვო­ბა ომის და­წყე­ბის დღეს დამ­თავ­რდა, რო­დე­საც ტყვი­ე­ბის ზუ­ზუნს, სა­კუ­თა­რი სახ­ლი­დან დე­და­ქა­ლაქ­ში გა­მო­ექ­ცა. მამა სო­ხუმ­ში, ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბარ­თან ერ­თად 27 სექ­ტემ­ბერს დახ­ვრი­ტეს. ოჯა­ხის სხვა წევ­რე­ბი გა­დარ­ჩნენ, მაგ­რამ დარ­ჩა უდი­დე­სი ტკი­ვი­ლი, რა­საც დრო ვერ ანე­ლებს და მო­გო­ნე­ბე­ბი აფხა­ზეთ­ზე, რო­მე­ლიც მის­თვის დღემ­დე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ძვირ­ფა­სია.

- ქალ­ბა­ტო­ნო მა­ნა­ნა, რო­გო­რი იყო თქვე­ნი ბავ­შვო­ბა სო­ხუმ­ში? რო­გო­რია თქვე­ნი ყვე­ლა­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­გო­ნე­ბე­ბი ამ ქა­ლაქთან?

- და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე სო­ხუმ­ში, 7 და-ძმა ვართ და სახ­ლში სულ ხალ­ხმრავ­ლო­ბა იყო, კარი არ იკე­ტე­ბო­და. ერთი დღეც არ მახ­სოვს, რომ სახ­ლში სტუ­მა­რი არ გვყო­ლო­და. დიდი, ლა­მა­ზი სახლ-კარი გვქონ­და, ეზო­ში შად­რევ­ნე­ბი, ჩანჩქე­რე­ბი, აუ­ზე­ბი, ნამ­დვი­ლი წყა­როც მო­წანწკა­რებ­და პა­ტა­რა თი­ხის დო­ქის პი­რი­დან.

დედა იზოლ­და ჯო­ჯუა ქარ­თუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის ფი­ლო­ლო­გი გახ­ლდათ, რო­მელ­საც არას­დროს უმუ­შა­ვია. მისი სამ­სა­ხუ­რი სახ­ლი და ბავ­შვე­ბის აღ­ზრდა იყო. დე­დას მამა სე­ვე­რი­ან ჯო­ჯუა ქარ­თუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის სპე­ცი­ა­ლის­ტი, სო­ხუ­მის პე­და­გო­გი­უ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის დე­კა­ნი იყო. მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომში სა­კუ­თა­რი სურ­ვი­ლით წა­ვი­და და იქ და­ი­ღუ­პა 1942 წელს. დიდი ბა­ბუა ან­დრია ჯო­ჯუა სო­ხუ­მე­ლი იყო და ე.წ. ლე­ჩკო­ფის მთა მისი სა­კუთ­რე­ბა იყო ჯერ კი­დევ რე­ვო­ლუ­ცი­ამ­დე. ეს კი­დევ სხვა ის­ტო­რი­აა და სხვა დროს მო­გიყ­ვე­ბით.

მამა - ბი­ძი­ნა მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლი - ექი­მი ფსი­ქი­ატ­რი გახ­ლდათ, მშობ­ლე­ბი ბავ­შვებს თა­ვი­სუფ­ლად გვზრდიდ­ნენ, თით­ქმის არა­ფერს გვიკ­რძა­ლავ­დნენ, სიყ­ვა­რულ­ში და სი­ლა­ღე­ში ვიზ­რდე­ბო­დით, რის­თვი­საც ჩემი მშობ­ლე­ბის მად­ლი­ე­რი ვარ.

მა­მას­თან ერ­თად-

რა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბი, გარ­თო­ბა, ოჯა­ხუ­რი დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი გახ­სოვთ ბავ­შვო­ბა­ში?- ყო­ვე­ლი ჩვენ­თა­გა­ნის და­ბა­დე­ბის დღეს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად აღ­ვნიშ­ნავ­დით, სხვა დრო­საც უამ­რა­ვი სტუ­მა­რი მო­დი­ო­და, დიდი ტრა­დი­ცი­უ­ლი სუფ­რე­ბიც ხში­რად იშ­ლე­ბო­და. დები მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დით და როცა სტუმ­რე­ბი მო­ვი­დოდ­ნენ, მშობ­ლე­ბი გვთხოვ­დნენ, მათ­თვის დაგ­ვეკ­რა ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე. მა­მას ხში­რად დავ­ყავ­დით სამ­სა­ხურ­ში, სახ­ლში თა­ვის კა­ბი­ნეტ­ში დაგ­ვსვამ­და ხოლ­მე და სა­კუ­თარ ლექ­სებს გვი­კი­თხავ­და. სა­ინ­ტე­რე­სო მო­სა­უბ­რე გახ­ლდათ, მიყ­ვარ­და მისი მოს­მე­ნა, უამ­რა­ვი გეგ­მე­ბი ჰქონ­და, რა­საც ხში­რად გვი­ზი­ა­რებ­და. დედა ხუმ­რო­ბით ფან­ტა­ზი­ებს უწო­დებ­და და ეუბ­ნე­ბო­და, ასე­თი რამე არ მი­ნა­ხავს და არ გა­მი­გია და რა­ნა­ი­რად უნდა გა­ა­კე­თოო? - მამა პა­სუ­ხობ­და, აი, არა­ვის რომ არ გი­ნა­ხავს და არც გა­გი­გი­ათ, მა­გი­ტომ მე უნდა გა­ვა­კე­თოო. მისი ფან­ტა­ზი­ე­ბის და ჩა­ნა­ფიქ­რე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბის მოწ­მე ხში­რად ვყო­ფილ­ვარ, ყვე­ლა­ფერ­ში გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და ორი­გი­ნა­ლუ­რი იყო. იხილეთ სრულად