მიტოვებული სახლებით სავსე სოფლები საქართველოში და ადამიანები, რომლებიც იქაურობას ახალისებენ | Allnews.Ge

მა­ღალმთი­ან სოფ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც მო­სახ­ლე­ო­ბის­გან თით­ქმის დაც­ლი­ლია, აქა-იქ, მაგ­რამ სკო­ლე­ბი მა­ინც ფუნ­ქცი­ო­ნი­რებს და კლას­ში ერთი მოს­წავ­ლეც რომ ჰყავ­დეთ, ზარი სკო­ლა­ში მა­ინც ირე­კე­ბა. ასეთ სოფ­ლებ­ში ზამ­თა­რიც მკაც­რი იცის, თოვ­ლიც ხან­გრძლი­ვად დევს.

გვინ­და რამ­დე­ნი­მე სოფ­ლის მა­გა­ლით­ზე, გაგცნოთ, თუ რა სი­ტუ­ა­ცი­აა ასე­თი სოფ­ლის სკო­ლებ­ში. რა პრობ­ლე­მის წი­ნა­შე უწევთ ადა­მი­ა­ნებს ყოფ­ნა, რო­გორ არ­თმე­ვენ თავს ამ სირ­თუ­ლე­ებს.ლუი შა­ნი­ძე ქარ­თუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის მას­წავ­ლე­ბე­ლია, რო­მე­ლიც ხუ­ლოს მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის ღორ­ჯო­მის თე­მის სო­ფელ გორ­გა­ძე­ე­ბის სკო­ლა­ში ას­წავ­ლის. 25 წლის ლუი შა­ნი­ძე ქო­ბუ­ლეთ­ში და­ი­ბა­და, სკო­ლაც იქ და­ამ­თავ­რა. 8 წელი ბა­თუმ­ში იცხოვ­რა, რად­გან უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლობ­და. მერე სა­კუ­თა­რი ნე­ბით გა­და­წყვი­ტა პე­და­გო­გი­უ­რი პრაქ­ტი­კა მა­ღალმთი­ან რე­გი­ონ­ში გა­ევ­ლო და ეს სურ­ვი­ლი სწრა­ფად აუს­რულ­და.

ლუი შა­ნი­ძე:

- აქ უმე­ტე­სად ცივა, თოვ­ლი აპ­რი­ლამ­დე იცის. ამ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე ძა­ლი­ან მშვი­დად და კომ­ფორ­ტუ­ლად ვარ. თუ იქ ხარ, სა­დაც შენს საყ­ვა­რელ საქ­მეს აკე­თებ და ამას აფა­სე­ბენ, მა­შინ ცხოვ­რე­ბა­ში სწო­რი ად­გი­ლი გი­პო­ვია. სკო­ლა, სა­დაც ვმუ­შა­ობ, 9-კლა­სი­ა­ნია, 24 მოს­წავ­ლეა და 13 მას­წავ­ლე­ბე­ლი ვართ. ფი­ზი­კის პე­და­გო­გი არ გვყავს სა­ერ­თოდ და ამ სა­განს ვე­რა­ვინ ითავ­სებს. მას­წავ­ლებ­ლე­ბი­დან ქალი მხო­ლოდ მე ვარ, სულ მა­მა­კა­ცე­ბი არი­ან... მე-5 და მე-6 კლა­სე­ბი შე­ერ­თე­ბუ­ლია, მათი დამ­რი­გე­ბე­ლი ვარ. ერთი მოს­წავ­ლეა მე-6 კლას­ში (ცოტა ხან­ში ისიც სხვა­გან აპი­რებს გა­დას­ვლას) და 3 მოს­წავ­ლე - მე-5-ში. თი­თო­ე­უ­ლი კლა­სი თა­ვის პროგ­რა­მას გა­დის. რად­გან ცოტა ბავ­შვია, ერთ გაკ­ვე­თილ­ზე დროს ორი­ვე კლასს თა­ნაბ­რად ვუ­ნა­წი­ლებ. ასე­ვე ერთი მოს­წავ­ლეა მეშ­ვი­დე კლას­ში.

გა­სულ სას­წავ­ლო წელს, ქო­ბუ­ლეთ­ში სკო­ლა­ში ვას­წავ­ლი­დი, სა­დაც თითო კლას­ში 20 მოს­წავ­ლემ­დე იყო. ბევრ ბავ­შვთან მუ­შა­ო­ბას შეჩ­ვე­უ­ლი ვი­ყა­ვი. აქ თა­ვი­დან დრო­ის მე­ნე­ჯმენ­ტის მხრივ ცოტა გა­მი­ჭირ­და. რთუ­ლი იყო, მაგ­რამ უკვე შე­ვე­გუე... მთა­ში ბავ­შვე­ბი სხვა­ნა­ი­რე­ბი არი­ან, ესე­ნი გა­ჯე­ტებ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბი არ არი­ან. მომ­წონს, როცა სკო­ლა­ში მო­დი­ან და ტე­ლე­ფონ­ში არ აქვთ თავი ჩარ­გუ­ლი. თოვლში სა­გუნ­და­ოდ გა­დი­ან, თუ არა­და, რა­ღაც თა­მა­შო­ბე­ბით ერ­თო­ბი­ან. გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლე­ბიც არი­ან, ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან კარ­გად ეს­მით - ტექ­ნი­კაც აქვთ და კომ­პი­უ­ტე­რიც. საკ­მა­ოდ მდი­და­რი სო­ფე­ლია, მაგ­რამ მოს­წავ­ლე­ე­ბი მხო­ლოდ კომ­პი­უ­ტე­რით არ არი­ან მო­ცუ­ლე­ბი. ჯან­სა­ღი გა­რე­მოა, ბავ­შვე­ბი მშობ­ლებს სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებ­ში ეხ­მა­რე­ბი­ან. მშობ­ლე­ბი ამ შრო­მას არ აი­ძუ­ლე­ბენ, პა­ტა­რე­ბი თვი­თონ აქ­ტი­უ­რო­ბენ. როცა ხე­და­ვენ, უფ­რო­სებს ამ­დე­ნი საქ­მე აქვთ, თვი­თო­ნაც ერ­თვე­ბი­ან. უყ­ვართ ცხო­ვე­ლე­ბი, ბუ­ნე­ბა... იხილეთ სრულად