"18 წლის ვიყავი, როცა ჩემმა მეუღლემ მომიტაცა. არ მიყვარდა... უხეში ადამიანი იყო" - ოჯახური ძალადობის მსხვერპლი ქალის ისტორია
ოჯახში ძალადობა საქართველოში ისევ სერიოზულ პრობლემად რჩება და ყველა ფენას ეს აწუხებს. მართალია, კანონიც გამკაცრებულია, მაგრამ ეს ხშირად ვერ აჩერებს მოძალადეს. ძალადობად ითვლება ოჯახის წევრის მიმართ განხორციელებული: ფიზიკური, ფსიქოლოგიური, ეკონომიკური, სექსუალური ძალადობა და იძულებაც. ჩვენი რესპონდენტი ნინო, წლების მანძილზე განმავლობაში მსხვერპლი იყო და ამ პრობლემას მან თავი ძლივს დააღწია. ახლა ის შვილიშვილების ბებიაა და ფიქრობს, რომ ამდენი წელი არ უნდა დასჭირვებოდა იმ ოჯახიდან წამოსასვლელად.
ნინო გ.
- 18 წლის ვიყავი, როცა ჩემმა მეუღლემ მომიტაცა, ის ჩემზე 7 წლით უფროსი იყო. არ მიყვარდა, ეს მან კარგად იცოდა, მაგრამ მაინც წამიყვანა ცოლად. უხეში ადამიანი იყო. სულ მაყვედრიდა იმას, რომ მე ვერ დავაფასე მისი სიყვარული. მაშინ მოტაცებული გოგო მშობლებს სახლში უკან არ მიჰყავდათ, ეს სირცხვილად ითვლებოდა. ამიტომ, იძულებული გავხდი, მასთან დავრჩენილიყავი. თავიდან რამდენიმე თვე ეტყობა მაქსიმალურად იკავებდა თავს, რომ თავისი სიუხეშე არ გამოევლინა, მაგრამ მერე უკვე მოითხოვდა მის ჭკუაზე მევლო, მისი მორჩილი ვყოფილიყავი. მაშინ არც ცხოვრებისეული გამოცდილება მქონდა და ჩვეულებრივად ვიღებდი იმ ყველაფერს, იმ აკრძალვებს, რასაც ის მიწესებდა.
ასე ვიცხოვრე მასთან 16 წელი.
ჩვენ მარტო ვცხოვრობდით, მისი მშობლები კი - სოფელში. ჩემს ორ შვილს ვზრდიდი და ძირითადად, მათზე ზრუნვით ვიყავი დაკავებული. დრო გადიოდა და ვხედავდი, შინაგანად ეს ყველაფერი მანგრევდა, წარმოიდგინეთ, ჩემს მშობლებთან რომ წავსულიყავი, მისგან უნდა ამეღო ნებართვა. ან უცებ მოვარდებოდა იქ და ორი დღის წასული რომ ვყოფილიყავი, უკან მოვყავდით მე და ჩემი შვილები. რთული იყო ამ აკრძალვებში ცხოვრება, მაგრამ როცა ქმართან დაშორებაზე დავიწყებდი ფიქრს, სულ ის მაჩერებდა, რომ ეს ფაქტი შვილებზე იმოქმედებდა, რადგან ბავშვებს მამა უყვართ და მათი გულისთვის ამდენს ვითმენდი. ახლა ვფიქრობ, რომ ეს დამოკიდებულება ჩემი მხრიდან დიდი შეცდომა იყო, ამან ჯანმრთელობა შემირყია. გულის პრობლემები გამიჩნდა. მაშინ მართლა არაფერი ვიცოდი ჩემს უფლებებზე, ახლა რომ ამხელა კამპანიებია, ამდენი ინფორმაციაა, მაშინ ასე არ იყო. ისიც კი არ ვიცოდი, რომ კანონი არსებობდა, რომელიც მსხვერპლებს იცავდა.
- ოჯახში კონფლიქტები ხშირად გქონდათ?
- თავიდან არა, ვცდილობდი პასუხი არ გამეცა, მაგრამ მერე სულ ვჩხუბობდით. მაქსიმალურად ვცდილობდი, ბავშვებს არ ენახათ ეს კონფლიქტები, მათთვის უსიამოვნება ამერიდებინა, მაგრამ ყოფილა შემთხვევა, როცა სიტყვიერი შელაპარაკებები ყოფილა და ეს მათ უნახავთ. ბავშვი ყველაზე ადვილად აცნობიერებს, რა ხდება ოჯახში. უხმოდ ხვდება, რომ მშობლებს შორის არ არის ნორმალური ურთიერთობა. მერე კონფლიქტებმა იმატა და რამდენჯერმე შეესწრნენ კიდეც... ვხედავდი, ეს ბავშვებზე ძალიან მოქმედებდა. ჩემი უფროსი გოგონა ძალიან დასტრესილია დღემდე. მასზე აისახა ეს ყველაფერი. როცა მივხვდი, რომ ამ სიტუაციიდან თავის დაღწევა მჭირდებოდა, ამ დროს ისინი უკვე დიდები იყვნენ, ხედავდნენ ჩვენს ურთიერთობას და მტყუან-მართალსაც კარგად არჩევდნენ. განქორწინების გადაწყვეტილება ერთ დღეს არ მიმიღია, ნელ-ნელა გროვდებოდა ყველაფერი და ბოლოს, საქმე აქამდე მივიდა.
- ის ჩემი მუშაობის წინააღმდეგი იყო, მაგრამ შემოსავალი საკმარისი არ გვქონდა და გადავწყვიტე, მემუშავა. თავიდან შემეწინააღმდეგა, მაგრამ ჩემი მხრიდანაც ძლიერ წინააღმდეგობას რომ წააწყდა, რაღაც დათმობაზე წავიდა. მე გავედი სამსახურში, თუმცა ჩვენი ურთიერთობა მერე უფრო გართულდა, კონფლიქტები უფრო ხშირი გახდა. თუ ადრე თავდახრილი ვუსმენდი მას, ახლა მეც აღარ ვიყავი ისეთი დამთმობი, როგორიც ადრე და მეც ვეჩხუბებოდი. ფიზიკურად რომ შემეხო, იმ დღეს საბოლოოდ მივიღე სახლიდან წამოსვლის გადაწყვეტილება. მივხვდი, აღარ ჰქონდა აზრი ჩვენს ერთად ყოფნას, აბსოლუტურად განსხვავებული შეხედულებები და დამოკიდებულება გვქონდა. შეეძლო არ გავეშვი სამსახურში - იტყოდა, არ გაგიშვებო და არ მიშვებდა, რის გამოც, იქ ხშირად ახსნა-განმარტება მიწევდა... მას ასე უნდოდა და მორჩა.
როცა ჩვენ დავშორდით, ჩემი შვილები საკმაოდ მოზრდილები იყვნენ - უფროსი სკოლას ამთავრებდა, მათ ავუხსენი, რომ მე უნდა შემეწყვიტა ეს ურთიერთობა და მათი გადასაწყვეტი იყო, სად უნდოდათ ეცხოვრათ, დედასთან თუ - მამასთან. მამასთან ურთიერთობა არ ამიკრძალავს, დღემდე აქვთ, მაგრამ ჩემთან ცხოვრობენ. მაშინ ჩემმა გოგონამ მითხრა, ამდენი ხანი რომ ცხოვრობ მასთან, ყველაზე მეტად ეს მიკვირსო. მანაც მირჩია, რომ ჯობდა იქიდან წამოვსულიყავი. შვილის სიტყვებმა უფრო დიდი სტიმული მომცა და წამოვედი. მშობლებს ვურჩევ, შვილებთან მათ მეორე ნახევარზე ცუდი არ ილაპარაკონ, ბავშვები ისედაც ხვდებიან, ვინ არის მტყუანი და ვინ - მართალი. ისინი თავად გააკეთებენ არჩევანს. ორი ადამიანის ურთიერთობა სხვისთვის ძნელად აღსაქმელია.
მთავარია, ასეთი კონფლიქტების დროს, ადამიანებმა ცალ-ცალკე იცხოვრონ და გააანალიზონ, უნდათ თუ არა რეალურად ერთად ყოფნა. იხილეთ სრულად