"ქმარმა ორი ბავშვით მიმატოვა... მითხრა, რომ არ უნდოდა ასეთი დიაგნოზის მქონე შვილი" - ახალგაზრდა ქალი გურიიდან, რომელიც გასაჭირმა გააძლიერა და ახლა სხვებს ეხმარება | Allnews.Ge

ვეკო წუ­ლა­ძეს გუ­რი­ის რე­გი­ონ­ში დღეს ბევ­რი ოჯა­ხი იც­ნობს. წლე­ბია ის აქ­ტი­უ­რად იბ­რძვის, რომ შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ბავ­შვე­ბის­თვის გუ­რი­ა­ში სა­ჭი­რო სერ­ვი­სე­ბი ხელ­მი­საწ­ვდო­მი იყოს და ისი­ნი მაქ­სი­მა­ლუ­რად რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. შე­დე­გიც მიღ­წე­უ­ლია, დღეს ოზურ­გეთ­ში, ლან­ჩხუთ­სა და ჩო­ხა­ტა­ურ­ში 120 ბავ­შვი სხვა­დას­ხვა სერ­ვი­სით უკვე სარ­გებ­ლობს. ვეკო, რო­გორც სპე­ცი­ა­ლის­ტი, ამ ბავ­შვებს დახ­მა­რე­ბა­საც უწევს. არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია "ოდა ქე­ა­რის" ხელ­მძღვა­ნე­ლი ოზურ­გე­თის და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ცხოვ­რე­ბის ცენ­ტრშიც მუ­შა­ობს და ძალ­ზე აქ­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნია.

მას ყვე­ლა­ზე კარ­გად ეს­მის შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე პი­რე­ბის სა­ჭი­რო­ე­ბე­ბი, რად­გან თა­ვა­დაც ჰყავს 10 წლის ნი­ნი­კო. ვე­კოს ცხოვ­რე­ბა­შიც იყო დიდი იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, რად­გან მე­უღ­ლემ გა­ნუ­ცხა­და, რომ შვი­ლის დი­აგ­ნო­ზის გამო შორ­დე­ბო­და. ამ­ბობს, ფარ-ხმა­ლი არ და­მიყ­რია, მოვ­კი­დე ჩემს ორ შვილს ხელი და გუ­რი­ა­ში, მშობ­ლი­ურ სახ­ლში დავ­ბრუნ­დიო. მას მერე შვი­ლე­ბის წინსვლის­თვის ყვე­ლა­ფერს აკე­თებს, ეს პრო­ფე­სი­აც ამი­ტომ შე­ის­წავ­ლა და სოფ­ლებ­ში კარ­და­კარ სი­ა­რუ­ლიც უწევს, რათა ადა­მი­ა­ნებს და­ეხ­მა­როს.

ვეკო წუ­ლა­ძე:

- ლან­ჩხუ­თის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტეტ­ში ვცხოვ­რობ. შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე გო­გო­ნას, 10 წლის ნი­ნის დედა ვარ, მას და­უ­ნის სინ­დრო­მი აქვს. როცა ჩემი ნი­ნი­კო და­ი­ბა­და, მა­შინ ვფიქ­რობ­დი, რომ მარ­ტო ვი­ყა­ვი. გუ­რი­ა­ში არა­ნა­ი­რი სერ­ვი­სი არ არ­სე­ბობ­და, სა­დაც ჩემი შვი­ლის ჩარ­თვას შევ­ძლებ­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში არც ერთ დე­დას არ ვიც­ნობ­დი ამ დი­აგ­ნო­ზით, რომ ვინ­მეს გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­ე­ზი­ა­რე­ბი­ნა. წლე­ბის შემ­დეგ კონ­ფე­რენ­ცი­ა­ზე მოვ­ხვდი და მა­შინ გა­ვი­გე ბევ­რი რამ მხარ­დამ­ჭე­რი სერ­ვი­სე­ბის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ­სე­ბობ­და, მაგ­რამ არც ერთი არ იყო გუ­რი­ა­ში.

ამ შეხ­ვედ­რის შემ­დეგ იმა­ზე და­ვი­წყე ფიქ­რი, თუ ვის­თან შე­მეძ­ლო ამ სა­კი­თხებ­ზე სა­უ­ბა­რი, რო­გორ მებ­რძო­ლა, რომ ეს სერ­ვი­სე­ბი გუ­რი­ა­შიც ხელ­მი­საწ­ვდო­მი გამ­ხდა­რი­ყო. 2017 წელს არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია "მაკ ჯორ­ჯი­ას" პრო­ექ­ტში მოვ­ხვდი, სწო­რედ მა­შინ ჩა­მო­ყა­ლიბ­და გუ­რი­ა­ში მშო­ბელ­თა მხარ­დამ­ჭე­რი ცენ­ტრი და შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის და­ვი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა. სამ­მა ადა­მი­ან­მა 200-სა­ა­თი­ა­ნი ტრე­ნინ­გი გა­ვი­ა­რეთ მნიშ­ვნე­ლო­ვან სა­კი­თხებ­ზე, ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცია მი­ვი­ღეთ და ჩვენ შეგ­ვეძ­ლო უკვე ცოდ­ნის გა­ზი­ა­რე­ბა სხვე­ბის­თვის; უკვე თა­ვად ვა­ტა­რებ­დით კვლე­ვებს, მშობ­ლებს ვაწ­ვდი­დით სხვა­დას­ხვა ინ­ფორ­მა­ცი­ას.

- რო­გორ პო­უ­ლობ­დით შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ოჯა­ხებს?

- თა­ვი­დან ოზურ­გე­თი­დან და­ვი­წყეთ, კარ­და­კა­რის პრინ­ცი­პით და­ახ­ლო­ე­ბით 60 ოჯახ­ში ვი­ყა­ვით; სა­ჭი­რო­ე­ბის მქო­ნე ოჯა­ხე­ბის მო­ძი­ე­ბა­ში სოფ­ლის რწმუ­ნე­ბუ­ლე­ბი და ექი­მე­ბი გვეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ. ისი­ნი გვაწ­ვდიდ­ნენ ინ­ფორ­მა­ცი­ას. იყო შემ­თხვე­ვე­ბი, რო­დე­საც ოჯა­ხებ­ში გუ­ლის­წყვე­ტით ამ­ბობ­დნენ, წლე­ბია არა­ვის მო­უ­კი­თხავს ჩემი შვი­ლიო. ზოგს უხა­რო­და, ვი­ღა­ცას რომ გა­ახ­სენ­და, მაგ­რამ იყო ისე­თი, რომ­ლებ­მაც სა­ერ­თოდ არ შეგ­ვიშ­ვა სახ­ლში, რად­გან ნდო­ბის ფაქ­ტო­რი და­ბა­ლი იყო. იყ­ვნენ ისე­თე­ბიც, რომ­ლე­ბიც გვენ­დნენ, გაგ­ვი­ზი­ა­რეს თა­ვი­ან­თი პრობ­ლე­მე­ბი. ბევ­რს შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე პი­რის სტა­ტუ­სიც არ ჰქონ­და და პირ­ველ რიგ­ში, ამ სტა­ტუ­სის მი­ღე­ბა­ში ვეხ­მა­რე­ბო­დით, მერე კი სერ­ვის­ში ჩარ­თვა­ში. მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში ნდო­ბის ფაქ­ტო­რი ჩნდე­ბო­და. იხილეთ სრულად