"გმირის შვილი ვარ" - ვინ არის 14 წლის მოზარდი აქციიდან, რომლის დაკავების კადრებიც გავრცელდა
საზოგადოებამ 8 მარტს პარლამენტთან მიმდინარე აქციაზე ნახა კადრები, როგორ აკავებდნენ სამართალდამცავები მოზარდს, ის კი ამბობდა, რომ გმირის შვილია. როგორც გაირკვა, სამართალდაცველებმა როცა გაიგეს, რომ ის არასრულწლოვანი იყო, მისი დაკავება გადაიფიქრეს.
როგორც გაირკვა, აქციის მონაწილე მოზარდი 2008 წლის აგვისტოს ომის გმირის, თამაზ ნიკიტინის 14 წლის შვილი, საბა ნიკიტინია. მისი მამა 26 წლის იყო როცა რუს ოკუპანტებთან ომში დაიღუპა. საბა კი მამის გარდაცვალების შემდეგ გაჩნდა.ამ ორიოდე დღის გავრცელებულ ვიდეოში, რომელიც "მთავარმა“ მოამზადა, საბა ნიკიტინი თავის თანატოლ, 2008 წლის ომს შეწირული გმირების შვილებთან ერთად საუბრობს.
"მე ვარ 2008 წლის აგვისტოს ომში დაღუპული გმირის თამაზ ნიკიტინის შვილი, საბა ნიკიტინი. მე ვგმობ რუსეთს, მამაჩემს რუსეთისთვის არ უბრძოლია. მამაჩემი ჩვენს თავისუფლებას და ევროპულ მომავალს შეეწირა. ძირს რუსეთი, მე ვირჩევ ევროპას“, - ამბობს საბა.
თამაზ ნიკიტინის შესახებ ვრცელი ინფორმაციაა გამოქვეყნებული თავდაცვის სამინისტროს ვებგვერდზე, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ: "დედა ომში წასულ შვილს შეეხმიანა. შვილი მალავდა, რომ ცხინვალში იბრძოდა, დედას მოესმა აფეთქების ხმა და "ვაიმე დედა“... კავშირი გაწყდა... 26 წლის ვაჟკაცი გმირულად დაეცა სამშობლოს მიწაზე.
თამაზის უფროსი შვილი გიორგი ნიკიტინი დაიბადა 2004 წლის 12 ოქტომბერს. მოუთმენლად ელოდა მეორე შვილს, საბა მისი გარდაცვალების შემდეგ მოევლინა ქვეყანას, შობა ღამით.
თამაზ ნიკიტინი 1982 წელს დაიბადა ქუთაისში. მშობლებისთვის მეორე ვაჟი იყო.
ნელი მჭედლიძე, დედა: "თავისებური ბავშვი იყო. სულ სადღაც ეჩქარებოდა, სულ რაღაცის მოსწრებაზე იყო, ხშირად მითქვამს, დამშვიდდი, გააანალიზე და ისე მოიქეცი-მეთქი, მაგრამ წამებში რეაგირებდა ყველაფერზე. ძალიან სულსწრაფი იყო“.
ძმებმა ერთად მოიარეს ბაღი, სკოლა, სამხედრო ლიცეუმი, ჯარი...
ძმები სასაზღვრო ძალებში მსახურობდნენ. ჯარისკაცური შემართება გენებში ჰქონდათ- ბიჭების ბაბუა თეთრგვარდიელი იყო, წითლებმა დახვრიტეს...
დედა: "იმდენად კარგი მონაცემები ჰქონდათ, რომ სავალდებულოს სანამ მოიხდიდნენ, შემოგვთავაზეს, აკადემიაში გაეგრძელებინათ სწავლა. მაშინ დიდი თანხები იყო საჭირო, საშუალება არ გვქონდა, საზღვრის დაცვის დეპარტამენტის უფროსი მაშინ ვალერი ჩხეიძე იყო, მან გვითხრა, რომ თუ ნახევარს გადავიხდიდით, სწავლის საფასურის ნახევარს დეპარტამენტი გადაუხდიდა, მაგრამ ამის საშუალებაც არ გვქონდა, ობლები იყვნენ, მამა ადრე გარდაეცვალათ. შემდეგ უკრაინაში გაგზავნა შემომთავაზეს, მაგრამ 4 წელი უნდა ესწავლათ, შემდეგ კიდევ 4 წელი უკრაინაში ემსახურათ, ჩემთვის ეს ძალიან ძნელი იყო...“ იხილეთ სრულად