როდის რის გამო ექცეოდა ნინო ნადირაძე ყურადღების ცენტრში? | Allnews.Ge

ასა­კი - 49 წელი, პრო­ფე­სია - კარ­დი­ო­ლო­გი... საქ­მი­ა­ნო­ბა - ექი­მი, კლი­ნი­კა „ვი­ვა­მე­დის“ დი­რექ­ტო­რი, გა­და­ცე­მა "პრა­იმ­შო­უს" წამ­ყვა­ნი - ეს ნინო ნა­დი­რა­ძის მოკ­ლე ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი ცნო­ბე­ბია. ბოლო თვე­ე­ბია, რაც კუ­ზა­ნო­ვე­ბის პო­პუ­ლა­რუ­ლი ოჯა­ხის წევ­რი ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრშია, თუმ­ცა მე­დი­ის ყუ­რა­დღე­ბა არც მა­ნამ­დე აკ­ლდა.

"ვერ ვი­ტყვი, რომ პრო­ფე­სია ოჯა­ხის ტრა­დი­ცი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ავირ­ჩიე, მამა მა­თე­მა­ტი­კო­სია, დედა ეკო­ნო­მის­ტი. რა­ტომ­ღაც, ექი­მის პრო­ფე­სია რო­მან­ტი­კუ­ლად მეჩ­ვე­ნე­ბო­და, დღემ­დე ასეა. ერთი პე­რი­ო­დი სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ბა­რე­ბა მინ­დო­და, მაგ­რამ ჩემ­მა პრაგ­მა­ტულ­მა გო­ნე­ბამ სრუ­ლი­ად სხვა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­მა­ღე­ბი­ნა. ოჯა­ხის წევ­რებ­მაც მირ­ჩი­ეს, ხატ­ვას არა­ვინ გიშ­ლის, ჯერ პრო­ფე­სია აირ­ჩი­ეო. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა­ში ტექ­ნი­კუ­რი უნა­რე­ბი, გო­ნე­ბა და ადა­მი­ა­ნის სიყ­ვა­რუ­ლი და­მეხ­მა­რა, რად­გან ვთვლი, თუ ადა­მი­ა­ნი არ გიყ­ვარს, ექი­მო­ბა და­ნა­შა­უ­ლია. არას­დროს მი­ნა­ნია ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა...“ -ამ­ბობ­და წლე­ბის წინ ჟურ­ნალ „ბო­მონდთან“ ინ­ტერ­ვი­უ­ში...

ნინო ნა­დი­რა­ძეს­თან ყვი­თე­ლი მე­დია წლე­ბის მან­ძილ­ზე მე­გობ­რობ­და. ხში­რად იბეჭ­დე­ბო­და მას­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი, სა­დაც ჰყვე­ბო­და პო­პუ­ლა­რუ­ლი ოჯა­ხის წევ­რებ­ზე, მე­უღ­ლე­ზე, ოჯახ­ზე. უყ­ვარს კარ­გად ჩაც­მა, მაგ­რამ სტრე­სავს მოგ­ზა­უ­რო­ბა...

"ჩემ­თვის რომ გა­ვი­ფიქ­რებ, სად­მე წა­სას­ვლე­ლი ვარ, უკვე ვი­ტან­ჯე­ბი. ვერ ვი­ტან მოგ­ზა­უ­რო­ბას, უნდა აბარ­გდე, მო­შორ­დე შენს ოჯახს, სახ­ლს, სა­წოლს, ტუ­ა­ლეტს, გარ­დე­რობს. სა­დაც უნდა წა­ვი­დე, იქა­უ­რი წყა­ლი მწყენს, გა­მომ­დის მუ­წუ­კი სა­ხე­ზე, თმა მე­ჩე­ჩე­ბა და მოკ­ლედ, ვარ ასეთ ტან­ჯვა­ში. ჩემი ქმა­რი სულ მე­უბ­ნე­ბა, უინ­ტე­რე­სო არ­სე­ბა ხარო. სახ­ლს რომ ვარ მო­წყვე­ტი­ლი, ობო­ლი ბავ­შვის გან­ცდა მე­უფ­ლე­ბა..." - ჟურ­ნა­ლი რე­ი­ტინ­გი, 2012 წელი.

"მე­ზი­ზღე­ბა ტრა­დი­ცი­ე­ბი, თუმ­ცა ზო­გი­ერთ მათ­განს ვი­ნარ­ჩუ­ნებ და ვექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბი. მე­ზი­ზღე­ბა ღრე­ო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბი, მა­გა­ლი­თად, ახა­ლი წლის უაზ­რო სუფ­რე­ბი, არ მეს­მის იმ ხალ­ხის, რომ­ლე­ბიც მთელ ბი­უ­ჯეტს ხარ­ჯა­ვენ ამ ორ­სა­ა­თი­ა­ნი სუფ­რის გამო და მერე მთე­ლი თვე ისე სხე­დან. ასე­ვე არ მეს­მის სა­საფ­ლა­ო­ებ­ზე გა­მარ­თუ­ლი ღრე­ო­ბე­ბი. ვერ ვი­ტან გა­მოთ­ქმას, "ასეა მი­ღე­ბუ­ლი". ნე­ბის­მი­ე­რი ჩარ­ჩო სა­შინ­ლად მა­ღი­ზი­ა­ნებს და მთრგუ­ნავს. ხან­და­ხან ვცდი­ლობ, ამ ჩარ­ჩო­ებს გა­ვექ­ცე, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძნე­ლია, არ და­ე­მორ­ჩი­ლო ტრა­დი­ცი­ას...“ იხილეთ სრულად