"17 წელია, რაც საქართველოდან წამოვედი" - როგორია ცუცა კაპანაძის ამერიკული ცხოვრება?
საზღვარგარეთ მცხოვრებ ქართველებს ხშირად ვეხმიანებით ხოლმე. ამ საახალწლოდ ამერიკაში მყოფ ცუცა კაპანაძეს დავუკავშირდით. როგორც ცუცა გვეუბნება, მე-17 წელი დაიწყო, რაც ამერიკაშია. ამერიკის მოქალაქე კი არის, მაგრამ 4 წელიწადში საქართველოში აპირებს დაბრუნებას.
გაუხარდა ჩვენი შეხმიანება და მისთვის ჩვეულ სტილში სულ ხუმრობასა და სიცილ-სიცილში ჩავიწერეთ ეს ინტერვიუ.
- სექტემბერში 17 წელი გახდება, რაც ამერიკაში ვარ და არც კი მგონია, თუ ამხელა დრო გავიდა. თითქოს ახლა ჩამოვედიო. არ მინდა, წლები დავითვალო... ვერ ვიტყვი, რომ საქართველოში აქტიური არ ვიყავი - ტელევიზია, თეატრი, ბევრი რამ იყო, დრო იქაც გარბოდა, მაგრამ, მას მერე, რაც დედამიწის ღერძი გადაიხარა, ვფიქრობ, ცხოვრება უფრო აჩქარდა. მალე თენდება და ღამდება. მოიხედავ და წელიც გავიდა... სკოლაში, ინსტიტუტში რომ ვსწავლობდი, დრო როდის გავიდოდა, იმაზე ვფიქრობდი, რომ სწავლა მალე დამესრულებინა... სოციალურმა ქსელმაც თითქოს მონატრების გრძნობა გააქრო, ყოველ წუთში შეგიძლია, ინტერნეტის საშუალებით ნებისმიერს დაელაპარაკო. ამან ბევრი რამ კი გააადვილა, მაგრამ იმაზე არ ვფიქრობთ, რომ ამ აჩქარებაში წლები მალე რომ მოგვემატა.
- როდესაც ასაკზე საუბრობენ, ვფიქრობ, ადამიანის შინაგან მდგომარეობას მაინც დიდი მნიშვნელობა აქვს. ლაღი, თავისუფალი, შეუპოვარი ადამიანი, თითქოს ნაკლებად ბერდება... მიმაჩნია, რომ შენ ასეთ ადამიანთა რიგს განეკუთვნები...
- მართალი ხარ, მაგ კატეგორიას მივეკუთვნები, არ მინდა, ასაკზე ვიფიქრო, თუმცა ასაკს არ ვმალავ. 2 იანვარს 63 წლის გავხდი. ამას რომ ვამბობ, მეუბნებიან, გაჩერდი, არ თქვაო. ხანდახან რომ ვცელქობ, ვანცობ, ვცეკვავ, ვმხიარულობ, ჩემი კლასელები მწერენ, რა ბედნიერებაა, რომ გიყურებთ, გვგონია, ასაკი არ გვემატებაო... ერთი მხრივ, ეს კარგია. თუმცა ნებისმიერ ადამიანს აქვს თავის სევდა, საფიქრალი, რასაც ზოგჯერ ვერავის მოუყვება და არც არის საჭირო ზედმეტი წუწუნი. რომ ივიშვიშო, რას გიშველის?!. უარესია. ამიტომ ჩემს თავს ვეუბნები, აბა, გამხნევდი, შენი თავის პატრონი შენ ხარ. ცუდზე არ იფიქრო, გაიღიმე, იცეკვე, იმხიარულე... ესეც თერაპიაა და სხვანაირად არც გამოდის. თან, ამ დროს სხვებსაც ამხნევებ...
- 2 იანვარს, ბედობას ყოფილხარ დაბადებული...
- სანამ საქართველოში ვიყავი, სოლოლაკში მაქვს პატარა ბინა და დაბადების დღეს იქ აღვნიშნავდი. ინსტიტუტის მეგობრები 1-ელში მოდიოდნენ, თეატრის - ხალხი 2-ში. ისინი ახლაც ასე არიან, ნაწილი 1-ელშიც მილოცავს, ნაწილი - 2-ში... საქართველოში, ალბათ, 5-6 წლის განმავლობაში, ვიღაც პიროვნება ჩემი სიმაღლის ვარდებს მიგზავნიდა. დღემდე არ ვიცი, ვინ იყო. რომელი ინგა მე ვიყავი, ან რომელი მურტალო ის იყო, მაგრამ ასე ხდებოდა. ვარდები მეზობლის ბიჭს ამოჰქონდა. ვინ გამოგატანა-მეთქი? - ვეკითხებოდი. არ ვიცი, ვიღაც კაცი იყოო.