რას ჰყვება 32 წლის მხატვარი, რომელიც უკრაინაში მოხალისედ იბრძოდა | Allnews.Ge

"თბი­ლის­ში შვილ­თან ჩემი შეხ­ვედ­რა მარ­თლაც და­უ­ვი­წყა­რი სი­ხა­რუ­ლი იყო. ბავ­შვი ძა­ლი­ან შეც­ვლი­ლი დამ­ხვდა და იმ­დე­ნად გამ­ხდა­რი, რომ სა­შინ­ლად ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, ლა­მის დარ­დმა გა­მა­გი­ჟა... ვამ­ბობ­დი, ღმერ­თო მად­ლო­ბა, რომ გა­და­მარ­ჩი­ნე, ჩემი შვი­ლი დე­დის გა­რე­შე არ დარ­ჩა-მეთ­ქი..." - ამ­ბობს მხატ­ვა­რი ნანა ტო­მა­რა­ძე, რო­მე­ლიც უკ­რა­ი­ნა­ში საბ­რძოლ­ვე­ლად ომის და­წყე­ბი­დან მა­ლე­ვე გა­ემ­გზავ­რა...

- ომის და­წყე­ბის შემ­დეგ, რო­დე­საც უკ­რა­ი­ნა­ში მყოფ ჩემს მე­უღ­ლეს და მისი ოჯა­ხის წევ­რებს ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი, ვხვდე­ბო­დი, არც იქ მყო­ფებ­მა იცოდ­ნენ, რა ხდე­ბო­და, მოვ­ლე­ნე­ბი რო­გორ გან­ვი­თარ­დე­ბო­და... მერე ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა, უკვე ჩა­კე­ტეს სა­ჰა­ე­რო და სახ­მე­ლე­თო გზაო, ამ სი­ტყვებ­მა გა­მა­გი­ჟა... მივ­ხვდი, უკ­რა­ი­ნა დიდი საფრ­თხის წი­ნა­შე დად­გა. ჩემი მე­უღ­ლე, მისი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი იქ მე­გუ­ლე­ბოდ­ნენ, დე­და­ჩე­მიც უკ­რა­ი­ნე­ლი იყო და ეს ქვე­ყა­ნა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს... მე­გო­ბარ­მა მირ­ჩია, მო­ხა­ლი­სედ წა­დიო. უკ­რა­ი­ნა­ში რომ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, ბევ­რგან დავ­რე­კე, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ყვე­ლა ინ­ფორ­მა­ცი­ას თვალს ვა­დევ­ნებ­დი, ახალ ამ­ბებ­საც ვუ­ყუ­რებ­დი, სა­ი­და­ნაც ის­მო­და მო­წო­დე­ბე­ბი, უკ­რა­ი­ნა­ში ჩა­მო­დი­თო. დო­მე­ნიკ მან­გოს მივ­წე­რე, რომ წას­ვლა მინ­დო­და. და­მი­რე­კა, შევ­ხვდი, გა­ვი­სა­უბ­რეთ...

ჩემ­თვის მთა­ვა­რი იყო, უკ­რა­ი­ნა­ში შე­მეღ­წია, რო­გორ­მე ჩე­მებ­თან მივ­სუ­ლი­ყა­ვი და ისი­ნი და­მეც­ვა... შე­იძ­ლე­ბო­და და­სა­ცა­ვი თა­ვად გავმხდა­რი­ყა­ვი, მაგ­რამ მე ამ გან­წყო­ბით მივ­დი­ო­დი.

ზო­გა­დად, არა­ვის ვე­კი­თხე­ბი, რა გა­ვა­კე­თო. 32 წლის ვხდე­ბი და არ ვთვლი სა­ჭი­როდ, ასეთ სე­რი­ო­ზულ რა­მე­ებ­ზე ვინ­მეს ვე­სა­უბ­რო. მა­მა­ჩე­მი­სა და შვი­ლის­თვის რომ მე­კი­თხა, ომში წა­ვი­დე თუ არა-თქო? ზუს­ტად ვიცი, გა­და­მა­ფიქ­რე­ბი­ნებ­დნენ.

უკ­რა­ი­ნა­ში ომი რომ და­ი­წყო, სა­ქარ­თვე­ლო­დან მო­ხა­ლი­სე­ე­ბი და­ვი­ძა­რით... ქარ­თუ­ლი ლე­გი­ო­ნის ბა­ზა­ზე მოვ­ხვდით, აღ­მო­სავ­ლეთ უკ­რა­ი­ნა­ში. და­ახ­ლო­ე­ბით ორი თვე სამ­ხედ­რო სწავ­ლე­ბას, ფი­ზი­კურ ვარ­ჯი­შებს, ტაქ­ტი­კურ მე­დი­ცი­ნას გავ­დი­ო­დით და იმა­საც გვას­წავ­ლიდ­ნენ, თუ რო­გორ ამოგ­ვეც­ნო და­ნაღ­მუ­ლი ად­გი­ლე­ბი... ზოგ­ჯერ ლვო­ვი­დან კი­ევ­ში ჩას­ვლა გვი­წევ­და. გზა უსაფრ­თხო არ­სად იყო. სამ­ხედ­რო დაც­ვა ყვე­ლა ბლოკპოსტზე იდგა, გამ­ვლე­ლებს ამოწ­მებ­დნენ, ყვე­ლას ეჭ­ვის თვა­ლით უყუ­რებ­დნენ.

ერთხელ ლვო­ვი­დან კი­ევ­ში რომ მოვ­დი­ო­დით, ბენ­ზი­ნი გაგ­ვი­თავ­და, რო­მე­ლი­ღაც ქა­ლაქ­ში ვი­ყა­ვით გა­ჩე­რე­ბუ­ლი. ამ დროს ავ­ტო­მა­ტე­ბით სამი სამ­ხედ­რო პირი მო­ვი­და და გაგ­ვჩხრი­კეს. გვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დნენ, თან ხმას არ იღებ­დნენ. ალყა შე­მოგ­ვარ­ტყეს და სა­ნამ არ და­ვამ­ტკი­ცეთ, რომ ლე­გი­ო­ნის წევ­რე­ბი, ქარ­თვე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით (ერთი ბრი­ტა­ნე­ლიც გვახ­ლდა), მა­ნამ­დე არ გაგ­ვიშ­ვეს...

- არა­სო­დეს გი­ნა­ნი­ათ თქვე­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა?

- თბი­ლის­ში მყოფ­მა, გულ­ში ვთქვი, მხატ­ვა­რი ვარ, რა­ღა­ცე­ბი უკვე დავ­ხა­ტე, რაც სა­ჭი­რო იყო ჩემი შვი­ლის­თვის უკვე დავ­ტო­ვე და იმის დრო მო­ვი­და, უფრო მეტი გა­ვა­კე­თო-მეთ­ქი... ომი რომ და­ი­წყო, ახა­ლი გა­თხო­ვი­ლი ვი­ყა­ვი. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, იან­ვარ­ში დავ­ქორ­წინ­დით და მა­შინ­ვე თბი­ლის­ში წა­მო­ვე­დი, თე­ბერ­ვლის ბო­ლოს კი ომი და­ი­წყო... ჩემს გულ­ში წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი რამ ხდე­ბო­და. სა­ში­ნე­ლი ფიქ­რე­ბი მო­მე­ძა­ლა, მე­ში­ნო­და მე­უღ­ლე არ დამ­ღუპ­ვო­და... რა თქმა უნდა, იმა­ზეც ვი­ფიქ­რე, 8 წლის შვი­ლი რო­გორ და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა, მაგ­რამ წას­ვლა მა­ინც გა­დავ­წყვი­ტე. ვამ­ჯო­ბი­ნე, მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი.

ჩემი შვი­ლი კაცი იზ­რდე­ბა, ძლი­ე­რი ბი­ჭია და მინ­და, მან ჩე­მით ია­მა­ყოს... სიკ­ვდი­ლი არა­ვის უნდა, რა სი­სუ­ლე­ლეა! ჩემი მე­უღ­ლე თა­ვის ქვე­ყა­ნას იცავ­და, მე მას­თან ერ­თად კი­ევ­ში ვერ ვიქ­ნე­ბო­დი და შე­სა­ბა­მი­სად, ლვოვ­ში, ქარ­თულ ლე­გი­ონ­თან ერ­თად დავ­რჩი, იქ გავ­დი­ო­დი მო­სამ­ზა­დე­ბელ კურ­სებს...

თა­ვი­დან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა ვი­თხოვ­დით, - ომში წა­ვი­დეთ, რუ­სე­ბი არ იმ­სა­ხუ­რე­ბენ დან­დო­ბას, უნდა და­ი­სა­ჯონ-თქო... უბ­რა­ლო ხალ­ხს რომ კლა­ვენ, ამან უზარ­მა­ზა­რი აგ­რე­სია გა­მო­იწ­ვია.

ეს არ არის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ომი სამ­ხედ­რო პი­რებს შო­რის, არა­მედ ერთი ქვე­ყა­ნა შეჭ­რი­ლია მე­ო­რე­ში და მშვი­დო­ბი­ან მო­სახ­ლე­ო­ბას ხო­ცავს... სა­ქარ­თვე­ლო­შიც ხომ იგი­ვე არა­ერ­თხელ გა­მო­ვი­ა­რეთ. ამან იმ­დე­ნად გა­აღ­ვი­ძა ჩვენ­ში ბრძო­ლის ინ­სტინ­ქტი, რომ ვი­თხოვ­დით, ყვე­ლა ერ­თად გა­ვეშ­ვით ომის ველ­ზე, მაგ­რამ ლე­გი­ო­ნის ლი­დე­რებ­მა გვი­თხრეს, მო­ხა­ლი­სე­ე­ბი გა­მოც­დი­ლი არ ხართ, საკ­მა­რი­სი ცოდ­ნა არ გაქვთ და ეს ომი ის არ არის, რაც ადრე იყოო...

განაგრძეთ კითხვა