"აქ რომ ორი კაპიკი გამოგზავნო, იქ ნამდვილ ჯოჯოხეთს გადიხარ. რამდენმა ქართველმა ვერ გაუძლო და თავი მოიკლა..." - ემიგრაციიდან დაბრუნებული ქალის ნაამბობი
შემაშფოთებელია, რომ საქართველოდან ქვეყნის მოქალაქეების გასვლა ყოველწლიურად გეომეტრიული პროგრესიით იზრდება, რაც შექმნილი მძიმე სოციალურ-ეკონომიკური მდგომარეობითა და სიდუხჭირით აიხსნება. სტატისტიკის ეროვნული სამსახურის ინფორმაციით, ბოლო 1 წელში, საქართველოდან ემიგრაციაში თითქმის 100 ათასი ადამიანი წავიდა, რაც წინა წელთან შედარებით 34.6 პროცენტით მეტია, თუმცა ემიგრაციაშიც არ არის ია-ვარდით მოფენილი გზა. ჩვენში რატომღაც დამკვიდრდა მცდარი აზრი, რომ სადაც არ ვართ, იქ ყველაფერი კარგადაა...
ჩვენი რესპოდენტი ერთი იმათგანია, ვისაც ემიგრაციაში არ გაუმართლა, როგორც თავად ამბობს, ჯოჯოხეთის გზა გაიარა და მალევე უკან, სამშობლოში დაბრუნდა. "ალბათ უფალმა არ ინება ჩემი იქ დარჩენა და უკან ჩამომაბრუნა. ეს ჩვენ გვგონია, რომ ყველგან კარგია, სადაც არ ვართ, სინამდვილეში ძალიან რთულია უცხო ქვეყანაში თავის დამკვიდრება და ცხოვრების აწყობა. აქ რომ ორი კაპიკი გამოაგზავნო, იქ ნამდვილ ჯოჯოხეთს გადიხარ. რამდენმა ქართველმა ვერ გაუძლო და თავი მოიკლა... “- გვეუბნება ყოფილი ემიგრანტი ზეინაბ ავალიშვილი და დღესაც ემოციების გარეშე ვერ ჰყვება იმაზე, რაც იტალიაში გადახდა თავს:
- იტალიაში შვილის გულისთვის წავედი, ფეხზე ოპერაცია სჭირდებოდა და ფული უნდა მომეგროვებინა (12 000 დოლარი). შარშან ივნისის ბოლოს წავედი ქალაქ ბარში და 2 თვეში, აგვისტოს ბოლოს დავბრუნდი. იქაური დამსაქმებლები ქართველ ემიგრანტებს სასტიკად ექცევიან. ბარში 15 წუთის ჩასული ვიყავი, როცა ქართველმა გოგონამ დამასაქმა, ოჯახი მომიძებნა. როგორც შევიტყვე, ის შვებულებაში გასულ ქალბატონს ცვლიდა, რომელიც მეორე დღეს უნდა დაბრუნებულიყო, ეს გოგონა კი ჩასულების დასაქმებას და ფულის აკრეფას ასწრებდა. მან ბარიდან 45 წუთის სავალ გზაზე 80 ევრო მომთხოვა. იმ მომენტში თანხა არ მქონდა და მითხრა, ამხელა გზაზე რომ ჩამოხვედი, არ იცოდი, თანხა რომ დაგჭირდებოდაო?
განსაზღვრული თანხით ჩამოვედი-მეთქი, ვუთხარი. დამასაქმეს ოჯახში, სადაც ფსიქიკურად დაავადებული კაცი ცხოვრობდა, მისთვის უნდა მომევლო. 800 ევროს შემპირდნენ გასამრჯელოს, აქედან 500 იმ დამსაქმებლისთვის უკან უნდა მიმეცა. თავდაპირველი თანხით მამიდაშვილი დამეხმარა, რომელიც ფლორენციაში ცხოვრობდა და მუშაობდა და ენაც კარგად იცოდა. მე არც ენა ვიცოდი, არც აცრილი ვიყავი (ვერ ავიცერი, ჩიყვის ოპერაცია ახალი გაკეთებული მქონდა). ჩემმა მამიდაშვილმა მითხრა, ჩემთან წაგიყვან, მაგრამ აქ მუშაობას კარგა ხანს ვერ დაიწყებ, აქ იყავი, იცხოვრე და მოგხედავო. ისედაც მისი გამოგზავნილი ფულით ჩავედი იქამდე და არ მინდოდა, ისევ მას დავწოლოდი ტვირთად.
ფლორენციამდე 135 ევრო უნდა გადამეხადა და იქაც რომ არ გამმართლებოდა? იტალიური რადგან არ ვიცოდი, ოჯახის პატრონი ჩემს მამიდაშვილს ურეკავდა, ჯერ იმას უხსნიდა და ასე ვურთიერთობდით. 1 კვირაში ცოტა დავძლიე საყველპურო იტალიური. ამ ფსიქიკაშერყეულ კაცს რის ვაი-ვაგლახით ვიგერიებ - ხან აივნიდან მიხტებოდა, ხან ფიზიკურად ძალადობდა ჩემზე, კბილები ჩამილეწა, მირტყამდა...
მოკლედ, ძალიან მძიმე სიტუაციაში აღმოვჩნდი, მაგრამ ვიტანდი იმის გამო, რისთვისაც იქ ჩავედი - ოჯახისთვის სარგებელი მომეტანა და შვილის საოპერაციოდ ფული დამეგროვებინა. დალხინებული ცხოვრება რომ მქონოდა, სად წავიდოდი? მერე ამ ოჯახმა აცრის საბუთი მომთხოვა, მივეცი ოპერაციის დოკუმენტები, ფორმა -100, წავიდა, გადაამოწმებინა და მითხრა, პრობლემააო. ოჯახის პატრონმა გამოაცხადა, ამას ვერ გავაჩერებ, აცრილი მომვლელი მინდაო. იმას თუ აცრილი უნდოდა, მე ჭკვიანი ადამიანი მინდოდა მოსავლელად, დამასახიჩრეს და ხმას არ ვიღებდი. პატრონმაც მშვენივრად იცოდა, მამამისს რა დღეში ვყავდი, ვიდეოთვალი ჰქონდათ და ყველაფერს აკონტროლებდა. ჩემმა მამიდაშვილმა დამირეკა, სასწრაფოდ გამოდი მაქედანო, ტარანტოში ღვთისნიერი ქართველები მოძებნა, რომელთაც თავის ოჯახში წამომიყვანეს (დამსაქმებლები არ იყვნენ), თან გადამყვნენ და ბოლოს იტალიელ დამსაქმებელ დებს გადამცეს. რა იცოდნენ, რა დღეში ჩავვარდებოდი. იმათ მე დღე მაწიეს, ენით არ ითქმის - ორი დღე მამუშავეს, ფული არ გადამიხადეს. ვისთანაც მიმიყვანეს, ის ქალი ინსულტიანი იყო და დღეში 5-ჯერ გარკვეულ წერტილებში ნემსი უნდა მეკეთებინა დოზებით. ერთი დღე კარგად ვუკეთე, მოეწონათ. მეორე დღეს, საღამოს ამ ქალმა იტალიურად უთხრა რაღაც პაციენტს, ვიფიქრე, მე დამიძახა-მეთქი, ინსტიქტურად გამოვიხედე და ნემსი ამოვარდა. პატრონმა მაშინვე დაურეკა დამსაქმებელს, ახლავე წაიყვანე აქედანო.
გამომიყვანეს და ავტობუსის გაჩერებაზე დამაგდეს, მითხრეს, შენი ფეხით წადი აქედანო. საიდანაც წამომიყვანეს, იმ სახლამდე საათნახევარი უნდა მევლო, გაგებაში არ ვიყავი, სად უნდა წავსულიყავი, 2 ევროც არ მედო ჯიბეში. ვუხსნი, ვერ წავალ, გზის ფული არ მაქვს-მეთქი. ქალმა 2 ევრო მომცა და წადი ოჯახშიო.
სად უნდა წავიდე-მეთქი. არაო და ავტეხე ჩხუბი. იქ ჩხუბი არ შეიძლება, ისინი უკანონოდ აკეთებენ ამ საქმეს, მე კი კანონს არ ვარღვევდი, ლეგალურად წავედი, 3 თვე შემეძლო ცხოვრება... დებს შეეშინდათ, წამომიყვანეს და ახლა მატარებლის სადგურზე დამაგდეს...
ჩემთან ერთად ერთი გოგო იყო, იმასაც აეწეწა ყველაფერი, მაგრამ მერე როგორც გავიგე, ლტოლვილად ჩაბარდა იტალიაში. როცა სადმე ჩადიხარ, თუ კარგი პატრონი არ გყავს, არავის უნდა ენდო. ახლა ჩემი მული მიდის თურქეთიდან იტალიაში და ვურჩევ, კარგად დაფიქრდეს, გაარკვიოს, ვის ენდობა. ის ქალი 1500 ევროს იღებს თითოსგან და 8 ქალი მიჰყავს. ამაზე დღეს ბევრი "ჩალიჩობს“, ჩაიყვანენ და მერე "აგდებენ"...
ღმერთმა აშოროს ყველას, რაც მე გადამხდა. ვალით წავედი, მამიდაშვილმა გამომიგზავნა ფლორენციიდან, ნელ-ნელა უნდა გადამეხადა, მაგრამ ასეთი ვითარება რომ შემექმნა, მითხრა, ოღონდ შენ ჯანმრთელი დაბრუნდი შენს შვილებთან, ბოდიში და, მიმიფურთხებია მაგ ფულისთვისო. მამიდაშვილი 15 წელია იტალიაშია, ღვიძლი დასავითაა, მაგრამ ვალს არ შევირჩენ. არა და, ისეთი იმედიანი წავედი აქედან, ვიცოდი, სამსახურს დავიწყებდი და ავიწყობდი ცხოვრებას...
ჩამოვედი და ღმერთის წყალობით, კარგად ვართ. ალბათ უფალმა არ ინება ჩემი იქ დარჩენა და უკან ჩამომაბრუნა. ეს ჩვენ გვგონია, რომ ყველგან კარგია, სადაც არ ვართ, სინამდვილეში, ეს გზა არაა ია-ვარდით მოფენილი, ძალიან რთულია უცხო ქვეყანაში თავის დამკვიდრება და ცხოვრების აწყობა. აქ რომ ორი კაპიკი გამოაგზავნო, იქ ნამდვილ ჯოჯოხეთს გადიხარ. რამდენმა ქართველმა ვერ გაუძლო და თავი მოიკლა... ემიგრაციაში წასულთა უმრავლესობას ან ნარკომანი შვილი ჰყავს, ან - ავადმყოფი, ან ბანკიდან ბინა აქვს გამოსახსნელი, ან ვალებშია ჩამხრჩვალი, ყველა კატეგორიის ხალხია. დალხინებული ცხოვრება რომ მქონოდა, იქ წავიდოდი? აქაც რომ არაფერი ყრია, რა გინდა, რომ ქნა?