"თითქმის 2 საათის განმავლობაში ხან მკერდამდე წყალში მივტოპავდით, ხანაც ყელამდე ჭაობში. რამდენჯერმე პატრულის ხმა გავიგონეთ და დავიმალეთ..." -აშშ-ში მექსიკით წასული ქართველის ისტორია | Allnews.Ge

ბოლო პე­რი­ოდ­ში მექ­სი­კი­დან შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში მიგ­რან­ტთა გა­დას­ვლამ რე­კორ­დულ მაჩ­ვე­ნე­ბელს მი­აღ­წია. მექ­სი­კა­ში, ე.წ. გა­დამ­ყვა­ნე­ბი, დიდი თან­ხის სა­ნაც­ვლოდ ჰპირ­დე­ბი­ან ემიგ­რან­ტებს ამე­რი­კა­ში გა­დაყ­ვა­ნას, თუმ­ცა გა­რან­ტი­ას ვერ იძ­ლე­ვი­ან. ორ­მა­გი მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბის მქო­ნე ქარ­თვე­ლი მო­ცეკ­ვა­ვის თენ­გიზ ქო­ბა­ლი­ას ამ­ბა­ვი იმი­თაც არის სა­ინ­ტე­რე­სო, რომ ის აფხა­ზეთ­ში, ოჩამ­ჩი­რე­ში და­ი­ბა­და.

90-იანი წლე­ბის ომის გამო მის ოჯახს იქა­უ­რო­ბის და­ტო­ვე­ბამ მო­უ­წია. ერთხანს ან­სამ­ბლ "რუს­თავ­ში" ცეკ­ვავ­და, შემ­დეგ მოს­კოვ­ში გა­და­ვი­და, სა­დაც ან­ტი­პუ­ტი­ნის­ტუ­რი რე­ჟი­მის გაპ­რო­ტეს­ტე­ბის­თვის ეფ-ეს-ბემ კონ­ტროლ­ზე აიყ­ვა­ნა, რის გა­მოც იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და პო­ლი­ტი­კუ­რი თავ­შე­სა­ფა­რი ამე­რი­კის­თვის ეთხო­ვა.

- წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში რუ­სეთ­ში ვცხოვ­რობ­დი, იქა­უ­რი მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა მაქვს, ვარ სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქეც. ყო­ველ­თვის აქ­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ არა პო­ლი­ტი­კუ­რად. ჩემს საქ­მეს ვა­კე­თებ­დი. ან­სამ­ბლ "რუს­თა­ვის" ყო­ფი­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე ვარ და მოს­კო­ვის რამ­დე­ნი­მე სკო­ლა­ში ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი ცეკ­ვე­ბის წრე­ებ­ში ცეკ­ვას ვას­წავ­ლი­დი, თა­ვა­დაც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი კონ­ცერ­ტებ­ში. ვმუ­შა­ობ­დი სამ­შე­ნებ­ლო კომ­პა­ნი­ა­შიც. რო­გორც ბევ­რის­თვის, ჩემ­თვი­საც მი­უ­ღე­ბე­ლი იყო იქ მიმ­დი­ნა­რე პო­ლი­ტი­კუ­რი პრო­ცე­სე­ბი და ვაპ­რო­ტეს­ტებ­დი კი­დეც, მაგ­რამ უკ­რა­ი­ნა­ში და­წყე­ბუ­ლი ომით პუ­ტინ­მა თა­ვის თავ­საც კი გა­და­ა­ჭარ­ბა. თა­ვი­დან მე და ჩემს მე­გობ­რებს გვე­გო­ნა, რომ ეს მისი რე­ჟი­მის და­სას­რუ­ლის და­სა­წყი­სი იქ­ნე­ბო­და, რუ­სეთ­ში საპ­რო­ტეს­ტო ტალ­ღა და­ი­წყე­ბო­და, მაგ­რამ სამ­სა­ხურ­სა თუ მის გა­რეთ ამ თე­მა­ზე სა­უბ­რი­სას მივ­ხვდი, რომ პუ­ტინს უფრო მეტი მომ­ხრე ჰყავს, ვიდ­რე მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე.

ვცდი­ლობ­დი ამეხ­სნა, რომ ძა­ლა­დო­ბას უჭე­რენ მხარს, მაგ­რამ "რკი­ნის არ­გუ­მენტს" იშ­ვე­ლი­ებ­დნენ - არა­ერ­თხელ აფრ­თხი­ლებ­დნენ უკ­რა­ი­ნას, რომ ნატო, ამე­რი­კა იქ არ უნდა შე­სუ­ლი­ყო, თა­ნაც რუს მო­სახ­ლე­ო­ბას ავიწ­რო­ე­ბენ, პრო­და­სავ­ლუ­რო­ბას აი­ძუ­ლე­ბენ და პუ­ტინს ხომ უნდა და­ეც­ვაო. ომის და­წყე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე დღე­ში, უკ­რა­ი­ნის პრე­ზი­დენ­ტმა მი­მარ­თვა გა­ავ­რცე­ლა, მხარს ნუ და­უ­ჭერთ ძა­ლა­დო­ბა­სო და ეს ტექ­სტი სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის ჩემს კე­დელ­ზე მეც გა­ვა­ზი­ა­რე. სამ­სა­ხურ­ში ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც რუ­სუ­ლი სპეც­სამ­სა­ხუ­რე­ბი სახ­ლში მი­სუ­ლან და ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და­უ­კი­თხავთ, ვინ ვარ, რას ვსაქ­მი­ა­ნობ, რუ­სეთ­ში ლე­გა­ლუ­რად ვცხოვ­რობ თუ არა... რას ვი­ფიქ­რებ­დი, თუ ეფ-ეს-ბეს ჰქო­ნია ვი­დე­ო­ჩა­ნა­წე­რი, თუ რო­გორ ვმო­ნა­წი­ლე­ობთ მე და ჩემი მე­უღ­ლე ან­ტი­სა­ხე­ლი­სუფ­ლე­ბო მი­ტინ­გებ­ში. მალე სამ­სა­ხუ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბამ და­მი­ბა­რა და მი­თხრა, ჯო­ბია შე­ნით და­წე­რო გან­ცხა­დე­ბა და წახ­ვი­დეო. მოკ­ლედ, იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, მით უმე­ტეს, მე­გობ­რებ­თან ვმუ­შა­ობ­დი და მა­თაც საფრ­თხეს შე­ვუქ­მნი­დი. ჯო ბა­ი­დე­ნის გან­ცხა­დე­ბა, რომ ემიგ­რან­ტებს მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბის მი­ღე­ბის რვაწ­ლი­ან გზას შეს­თა­ვა­ზებ­და, სტი­მუ­ლი იყო.

- ვიცი, რომ ამე­რი­კამ­დე ძა­ლი­ან რთუ­ლი გზა გა­ი­ა­რეთ...

- დიახ, ბევ­რნა­ი­რი გზა არ­სე­ბობს: ზოგი მექ­სი­კის გზას ირ­ჩევს, გა­დამ­ყვა­ნებს ფულს უხ­დის გზის სირ­თუ­ლი­სა და სხვა ფაქ­ტო­რე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით და დიდი რის­კის ფა­სად მექ­სი­კის გავ­ლით ამე­რი­კა­ში გა­და­დი­ან. ზოგი 10 ათას დო­ლარს ითხოვს, ზო­გიც 15 ან 20-ს. არის უფრო ნაკ­ლე­ბიც. მე სხვის და­უხ­მა­რებ­ლად გა­დავ­წყვი­ტე წას­ვლა. რუ­სე­თის მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა ერ­თგვა­რი რის­კი იყო, შე­იძ­ლე­ბო­და უკან და­ვებ­რუ­ნე­ბი­ნეთ, მაგ­რამ უნდა გა­მე­რის­კა.

ომის შემ­დეგ რუ­სე­თი­დან მექ­სი­კა­ში ავი­ა­რე­ი­სე­ბი დაბ­ლო­კეს, ამი­ტომ კი­დევ ორი გზა რჩე­ბო­და - რუ­სე­თი­დან თურ­ქეთ­ში და იქი­დან მექ­სი­კა­ში; ან მოს­კო­ვი-დუ­ბაი-ბარ­სე­ლო­ნა-მე­ხი­კო. მე მე­ო­რე გზა ავირ­ჩიე, იქი­დან აკა­პულ­კო­ში გა­დავფრინ­დი, შემ­დეგ კი ტი­ხუ­ა­ნა­ში. იქ უამ­რა­ვი ჩემ­ნა­ი­რი ემიგ­რან­ტი გა­ვი­ცა­ნი პოსტსაბ­ჭო­თა ქვეყ­ნე­ბი­დან, იყ­ვნენ კუ­ბე­ლე­ბიც და მექ­სი­კე­ლე­ბიც. მათი შო­რის ერთი რუსი გოგო-ბიჭი, რომ­ლე­ბიც რუ­სე­თი­დან გა­მო­იქ­ცნენ. სხვა­თა შო­რის, უამ­რა­ვი რუსი წა­ვი­და რუ­სე­თი­დან სა­მუ­და­მოდ, ევ­რო­პა­სა და ამე­რი­კა­ში გარ­ბოდ­ნენ, ბევ­რიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში მო­დი­ო­და. მოკ­ლედ, იქი­დან ამე­რი­კის მო­სა­ზღვრე პა­ტა­რა ქა­ლაქ მე­ხი­კა­ლე­ში წა­ვე­დით. ერ­თმა გა­დამ­ყვან­მა ორი ადა­მი­ა­ნი გა­და­იყ­ვა­ნა დრო­ის სხვა­დას­ხვა შუ­ა­ლედ­ში. ორი­ვეს გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ამ­ბის გა­და­ტა­ნა მო­უხ­და - ერ­თმა კო­ჭე­ბამ­დე წყალ­ში იარა, მე­ო­რე კი ხი­დით 15 წუთ­ში გა­და­ვი­და და არა­ვი­თა­რი პრობ­ლე­მა არ შექ­მნია.

მექ­სი­კუ­რი პატ­რუ­ლი მუდ­მი­ვად იც­ვლის ად­გილს და არა­ვინ იცის, სად გა­და­ეყ­რე­ბი. ემიგ­რან­ტე­ბი და გა­დამ­ყვა­ნე­ბი აკ­ვირ­დე­ბი­ან მოძ­რა­ო­ბას და იმის მი­ხედ­ვით უჩ­ვე­ნე­ბენ ფე­ხით სა­ვალ გზას... მე, ალ­ბათ, იმი­ტომ, რომ და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­დავ­წყვი­ტე წას­ვლა, ყვე­ლა­ზე დიდი ფა­თე­რა­კი შე­მემ­თხვა. იმ ჯგუფს კი გავ­ყე­ვი, ვი­საც გა­დამ­ყვა­ნი ჰყავ­და, მაგ­რამ მა­ინც შორი გზის გავ­ლამ მოგ­ვი­წია. თით­ქმის ორი სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხან მკერ­დამ­დე წყალ­ში მივ­ტო­პავ­დით, ხა­ნაც ყე­ლამ­დე ჭა­ობ­ში. ტემ­პის შე­ნე­ლე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და და გავ­რბო­დით. კუ­ბე­ლებს გა­დამ­ყვან­მა აუხ­სნა, რომ კედ­ლის გას­წვრივ, სულ მარ­ჯვნივ უნდა ევ­ლოთ და ჩვენც ვცდი­ლობ­დით არ ჩა­მოვ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვით... რამ­დე­ნი­მე­ჯერ პატ­რუ­ლის ხმა გა­ვი­გო­ნეთ და და­ვი­მა­ლეთ... ასე გა­დავ­ლა­ხეთ არხი, მაგ­რამ პა­ნი­კა არ გვქონ­და გა­ნე­ლე­ბუ­ლი, რო­გორც კი პატ­რუ­ლის ხმას გა­ვი­გო­ნებ­დით, და­მალ­ვას ვცდი­ლობ­დით. არა­და, შემ­დეგ გა­ვარ­კვიე, რომ არ­ხის იქით მექ­სი­კე­ლი პატ­რუ­ლის უფ­ლე­ბა­მო­სი­ლე­ბა არ ვრცელ­დე­ბა. გაგ­რძე­ლეთ კი­თხვა