"გაველურებული ტერიტორია ჩემი ხარჯებით ავითვისე და შრომა დამიფასდა" - ცნობილი მწერლის სოფელში ყოფილმა სამხედრომ მეურნეობა გააშენა
სოფელი ზენობანი ჩვენი საყვარელი მწერლის, ნოდარ დუმბაძის სოფელია. ამ სოფლის მკვიდრები მწერალმა თავის ნაწარმოებში პერსონაჟებად აქცია... მწერლის სახლ-მუზეუმიდან 100 მეტრში კი ცხოვრობს ლევან ჭანიშვილი, რომელიც 20 წლის შემდეგ საკუთარ ფუძეზე, თავის მიწაზე დაბრუნება და მეურნეობის წამოწყება გადაწყვიტა. ყოფილი სამხედროა, ერაყშიცაა ნამყოფი და 2008 წლის აგვისტოს ომის მძიმე დღეებში წინა ხაზზე იბრძოდა. ახლა მეურნის ფუნქცია შეიძინა და რასაც დღეს ზენობანში აკეთებს, ეს საქმე უდიდეს სიამოვნებას ანიჭებს.
ლევან ჭანიშვილი:
- კი, მე იმ სოფლიდან ვარ, სადაც ნოდარ დუმბაძემ „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“ დაწერა. ამ პერსონაჟების ნაფეხურებზე დავდივარ. აქვე 100 მეტრშია მწერლის სახლმუზეუმი. მიყვარს ჩემი სოფელი და კუთხე. აქ ცხოვრობდა ჩემი წინაპარი - ბებია, ბაბუა. სად არ ვიყავი, რა საქმეზე არ მიმუშავია, მაგრამ, ზენობანი იყო ჩემი შთაგონება და ამან აქედან ბოლომდე წასვლის უფლება არ მომცა. ამ სიყვარულით დავბრუნდი და ჩემი გადაწყვეტილებაც ამან განაპირობა. წინაპრები ვახსენე, რომლებმაც დიდი ენერგია ჩადეს იმაში, რომ ჩემი სოფელი მყვარებოდა, ამიტომ, მათ ხსოვნასთან პირნათელი უნდა ვყოფილიყავი.
მიყვარს ფრინველი, ცხოველი, ნერგი, ბუნება, - კი, ეს ყველაფერი სოფლის სიყვარულია. ამიტომ ის წლები, რაც აქედან წასული ვიყავი, მინდა, ახლა ავინაზღაურო. საოჯახო მეურნეობა გავაძლიერე და სხვადასხვა მიმართულებით დავტვირთე. ამ სფეროში ძალები მოვსინჯე. ჯერჯერობით ამართლებს.
- როდის დაბრუნდით?
- მესამე წელია, აქ ვარ. ამაში საწყის ეტაპზე პანდემიამაც ხელი შემიწყო. ვხუმრობ ხოლმე - 20-20-29 თებერვალს ჩავჯექი მანქანაში და ზენობანში ჩამოვედი-მეთქი. ასე რომ, ჩემი და ოჯახის წევრების ერთობლივი ძალისხმევით რაღაცებს თავი მოვუყარე.
- კი, მრავალმხრივი მეურნეობა გაქვთ. მოდი, საუბარი მეფრინველეობით დავიწყოთ...
- ამ კუთხით ჩემი დაინტერესება შემთხვევით გაჩნდა და ეს მოხდა ჯერ კიდევ მაშინ, სანამ აქ ჩამოვიდოდი... ერთ-ერთ რეკლამაში ვნახე, 100-ცალიანი ინკუბატორი იყიდებოდა. მაშინ ეს სიახლე იყო, რადგანაც აქ მასობრივად არ არსებობდა ასეთი ინკუბატორები, უმეტესად კუსტარულად აწყობდნენ. ამიტომ, გადავწყვიტე ჩემი მშობლებისთვის, რომლებიც აქ იყვნენ, შემეძინა და მათთვის ჯაფა შემემსუბუქებინა. დედამაც ამ საქმეს კარგად აუღო ალღო. მერე ახალგამოჩეკილმა წიწილებმა ჩვენგან იმის ცოდნა მოითხოვა, ზრდასრულ ასაკამდე როგორ მიგვეყვანა.
დედას შესაბამისი ლიტერატურით, მცოდნე ადამიანების დახმარებით ვაწვდიდი ინფორმაციას. ამ ყველაფერმა რაღაცნაირად სწორ გზაზე დამაყენა, წიწილებისთვის სათანადო პატრონობა მარტივად შეგვძლებოდა. ეს იყო მათი კვება, თუ სხვადასხვა დაავადებასთან ბრძოლა. ამასობაში გარკვეული ცოდნა მეც დამიგროვდა. ამას დაემთხვა ის, რომ ჩემი შინაგანი ძახილი სოფელში წამოსვლასთან დაკავშირებით უკვე მომწიფდა (4 წელი ვემზადებოდი, რადგანაც ოჯახი თბილისში რჩებოდა, მეუღლე მუშაობს, ბავშვები სწავლობენ. ისინი იქ უნდა ყოფილიყვნენ, მე აქეთ, ამიტომ იყო ფსიქოტიური მომენტებიც). მოკლედ, ჩამოსვლის შემდეგ ამ ფრინველების საკითხში აქტიურად ჩავერთე.