"დარწმუნებული ვარ, მამა იამაყებდა ჩემით" - სად ცხოვრობს და რას საქმიანობს კობა დავითაშვილის ვაჟი | Allnews.Ge

ორი დღის წინ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გავ­რცელ­და კობა და­ვი­თაშ­ვი­ლის შვი­ლის, თორ­ნი­კე და­ვი­თაშ­ვი­ლის მი­მარ­თვა. წე­რი­ლი მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლის პა­ტიმ­რო­ბას შე­ე­ხე­ბო­და და ახალ­გაზ­რდა წერ­და, რომ შუ­რის­ძი­ე­ბას კარ­გი არა­ვის­თვის მო­უ­ტა­ნია. თორ­ნი­კე უკვე ხუთი წე­ლია გერ­მა­ნი­ა­ში ცხოვ­რობს. Ambebi.ge-სთან იხ­სე­ნებს მა­მას­თან ბოლო შეხ­ვედ­რას და ამ­ბობს, რომ იმის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, რაც მის­მა ოჯახ­მა გა­და­ი­ტა­ნა, დედა მის­თვის გმი­რია.

- თორ­ნი­კე, ძა­ლი­ან დიდი რე­ზო­ნან­სი გა­მო­იწ­ვია თქვენ­მა წე­რილ­მა, პირ­ველ რიგ­ში თქვენ­ზე მოგ­ვი­ყე­ვით, რას საქ­მი­ა­ნობთ...

- დიდი მად­ლო­ბა, რომ დროს მით­მობთ. უკვე მე­ხუ­თე წე­ლია, რაც DAAD-ს სტი­პენ­დი­ით ვიმ­ყო­ფე­ბი გერ­მა­ნი­ა­ში, ქა­ლაქ ჰა­ი­დელ­ბერ­გში და ვსწავ­ლობ სა­მე­დი­ცი­ნო ფა­კულ­ტეტ­ზე. პა­რა­ლე­ლუ­რად ვმუ­შა­ობ მეც­ნი­ერ-ასის­ტენ­ტად რო­ბო­ტი­კი­სა და მი­ნი­მა­ლუ­რი ინ­ვა­ზი­უ­რი ქი­რურ­გი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში

- რო­გო­რია ცხოვ­რე­ბა გერ­მა­ნი­ა­ში, პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში არ გა­გი­ჭირ­დათ მანდ ყოფ­ნა?

- ძა­ლი­ან, წინა წელს ზუს­ტად პან­დე­მი­ის ერთ-ერთი მწვა­ვე ტალ­ღის დროს გარ­და­მეც­ვა­ლა მამა და ვერც პა­ნაშ­ვი­დებს და ვერც დაკ­რძალ­ვას ვერ და­ვეს­წა­რი. ძა­ლი­ან მძი­მედ იმოქ­მე­და ამან ჩემ­ზე. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჩემ­თვის ჩემი საქ­მე ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია და გვი­წევს ცხოვ­რე­ბის გაგ­რძე­ლე­ბა. რაც მთა­ვა­რია, გერ­მა­ნი­ა­ში ახლა მო­სახ­ლე­ო­ბის 70% უკვე აც­რი­ლია, რის გა­მოც ძა­ლი­ან ბევ­რი თა­ვი­სუფ­ლე­ბით ვსარ­გებ­ლობთ. დღე­საც დი­ლის 8-დან სა­ღა­მოს 16 სა­ა­თამ­დე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვი­ყა­ვი.

- ახლა სწო­რედ მა­მა­ზე უნდა მე­კი­თხა. რო­გო­რი მამა იყო ბა­ტო­ნი კობა?

- 2007 წლამ­დე ძა­ლი­ან თბი­ლი და მზრუნ­ვე­ლი მამა იყო, შვი­ლე­ბი სულ კი­ნო­ში და McDonald´s-ში დავ­ყავ­დით, ჩვენ­თან ბევრ დროს ატა­რებ­და დატ­ვირ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად. 2007 წლის მერე მამა ფი­ზი­კუ­რად და ემო­ცი­უ­რად ძა­ლი­ან მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იყო. ამან მთელს ოჯახს ძა­ლი­ან დიდი კვა­ლი და­ა­ტყო.

- ეს იყო უმ­ძი­მე­სი წლე­ბი თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში, რა გახ­სოვთ იმ მძი­მე წლე­ბი­დან?

- არ მსურს პი­რა­დულ­ზე დე­ტა­ლუ­რად სა­უ­ბა­რი. ძა­ლი­ან ბევ­რი სირ­თუ­ლე იყო, რისი გად­მო­ცე­მაც სი­ტყვე­ბით, უბ­რა­ლოდ, რე­ა­ლო­ბას ვერ აღ­წერს.

- რამ­დე­ნი­მე თვის წინ დე­დას­თან, ქალ­ბა­ტონ ინ­გას­თან ჩავ­წე­რეთ ინ­ტერ­ვიუ. მი­უ­ხე­და­ვად უამ­რა­ვი სირ­თუ­ლი­სა, ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი ქა­ლია...

- ნამ­დვი­ლად, დე­და­ჩემ­მა რა­საც გა­უძ­ლო და რაც იტ­ვირ­თა, მე­ო­რე ადა­მი­ა­ნი არ მე­გუ­ლე­ბა მსგავ­სი რამ შეძ­ლოს. 5 შვი­ლი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, მარ­ტომ აღგვზარ­და და ლო­გი­ნად ჩა­ვარ­დნილ მა­მა­საც სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბით უვ­ლი­და. დე­და­ჩე­მი ჩემ­თვის გმი­რია.

განაგრძეთ კითხვა