"ჩაკვდა ეზო... ახლა რაღაც სიზმარივით მაგონდება ყველაფერი" - რა წერია 36 წლის წინანდელ წერილში, რომლითაც ლევან უჩანეიშვილი "სესილია ბებიას" დაემშვიდობა | Allnews.Ge

ცოტა ხნის წინ, შემ­თხვე­ვით, ხელ­ში ჩა­მი­ვარ­და 1984 წლის ქარ­თუ­ლი პრე­სა, რო­მე­ლიც ლე­გენ­და­რუ­ლი მსა­ხი­ო­ბის სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შე­სა­ხებ იუ­წყე­ბა. სა­ქარ­თვე­ლოს ბე­ბია 1984 წლის 21 მა­ისს 78 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა.

გა­ზე­თე­ბის ფურ­ცლებ­ზე მსა­ხი­ო­ბის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ეხ­მა­უ­რე­ბი­ან. თი­თო­ე­უ­ლი წე­რი­ლი თუ მო­გო­ნე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სოა, თუმ­ცა ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა ერთ-ერ­თმა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მი­იქ­ცია. ეს აშშ-ში მოღ­ვა­წე ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბი ლე­ვან უჩა­ნე­იშ­ვი­ლია.

ცნო­ბი­ლია, რომ სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი ვა­კე­ში, იმ ეზოს მო­ბი­ნად­რე იყო, სა­დაც მისი მე­ზობ­ლე­ბი იყ­ვნენ ასე­ვე გე­ნი­ა­ლუ­რი მსა­ხი­ო­ბი ერო­სი მან­ჯგა­ლა­ძე და დიდი ქარ­თვე­ლი რე­ჟი­სო­რი მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი.

იმა­ვე ეზო­ში, ამ სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის თვალ­წინ კი, ერთი ნი­ჭი­ე­რი ბიჭი იზ­რდე­ბო­და, რომ­ლის სა­ხი­თაც მო­მა­ვალ­ში მა­ყუ­რე­ბელ­მა ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს მსა­ხი­ო­ბი ლე­ვან უჩა­ნე­იშ­ვი­ლი გა­იც­ნო.

პა­ტა­რა ლე­ვანს თურ­მე დიდ ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცევ­და ქალ­ბა­ტო­ნი სე­სი­ლია და ლე­ვა­ნი კი მას ბე­ბი­ას ეძახ­და.

36 წლის წინ კი, რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლოს ბე­ბია ამ ქვეყ­ნი­დან წა­ვი­და, ლე­ვა­ნი მა­შინ­დე­ლი პრე­სის სა­შუ­ა­ლე­ბით („ახალ­გაზ­რდა კო­მუ­ნის­ტი“ #63, 1984 წელი, 26 მა­ი­სი) ასე გა­მო­ემ­შვი­დო­ბა:

"ჩაკ­ვდა ეზო, ჩვე­ნი ეზო. სიზ­მა­რი­ვით ლა­მა­ზი და სი­ცო­ცხლით სავ­სე ეზო.

რა, ბა­ტო­ნი ერო­სი არ კმა­რო­და? მას შემ­დეგ თქვენ დაგ­ვრჩით... ჩვე­ნი ეზოს, ჩვე­ნი ქა­ლა­ქის, ჩვე­ნი ხალ­ხის ბე­ბია. დედა რომ დე­დაა, ის არ მტუქ­სავ­და იმ­დენს, რამ­დენ­საც თქვენ, "ყვე­ლას­თან თავ­მდა­ბა­ლი იყა­ვი, ნუ ათ­ქმე­ვი­ნებ, ჯერ არა­ფე­რი გა­უ­კე­თე­ბია და ცხვირს მაღ­ლა სწევ­სო“. დიახ, თავ­მდაბ­ლო­ბა იყო თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბის პრინ­ცი­პი და მეც ამას მას­წავ­ლი­დით.

თქვე­ნი ოთა­ხი მიყ­ვარ­და... ის ოთა­ხი, სა­დაც პირ­ვე­ლად მო­მის­მი­ნეთ და მი­თხა­რით: "ხე­ლე­ბის ქნე­ვა და ყვი­რი­ლი არ ნიშ­ნავს ლექ­სის კი­თხვას". ის, ოთა­ხი, სა­დაც პირ­ვე­ლად წა­გი­კი­თხეთ შან­დორფ პე­ტე­ფის "მიყ­ვარ­ხარ"... ვი­თომ სა­ცემ­რად გა­მო­მი­დე­ქით, და­მი­ჭი­რეთ და მა­კო­ცეთ. თქვე­ნი სუ­რა­თი მა­ჩუ­ქეთ წარ­წე­რით... მა­შინ ჩემს სი­ხა­რულს სა­ზღვა­რი არ ჰქონ­და.

ის პატ­რა ოთა­ხი მიყ­ვარ­და, სა­დაც გვი­ან ღა­მემ­დე ჩემი შე­კი­თხვე­ბით არ გას­ვე­ნებ­დით. "კაი, და­ვი­ღა­ლე, მე­ძი­ნე­ბა და წა­ეთ­რიე ახლა სახ­ლში". ამას ისე ტკბი­ლად მე­ტყო­დით, რომ თქვენ­გან წა­მო­სულს რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი, დიდი რამ მინ­დო­და, გა­მე­კე­თე­ბი­ნა.

რამ­დენს გას­ცემ­დით თქვე­ნი სი­ცო­ცხლით, რი­თაც მეც ბედ­ნი­ე­რად ვთვლი­დი თავს, მე­ა­მა­ყე­ბო­და, რომ თქვე­ნი, "სე­სი­ლია ბე­ბი­ას" მე­ზო­ბე­ლი ვი­ყა­ვი. ამით თით­ქოს რა­ღაც მე­მა­ტე­ბო­და, თით­ქოს რა­ღა­ცით ვმაღ­ლდე­ბო­დი.

ერთი წლის წინ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ჩემი ინ­ტერ­ვიუ მო­გი­ტა­ნეთ. ბავ­შვი­ვით გა­გი­ხარ­დათ, სა­ნამ თქვენს გვარს მოკ­რავ­დით თვალს.

მერე ხმამ­ღლა წა­ი­კი­თხეთ:

"- თქვე­ნი საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბი?

- სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი".

განაგრძეთ კითხვა