გაიცანით 17 წლის ბიჭი, რომელიც საქართველოს მსოფლიოს აცნობს
19:23 / 08-11-2022 17 წლის, დედით ქართველი, მამით იტალიელი ნიკოლო ვინჩენცო საქართველოს ფოტონამუშევრებით მსოფლიოს აცნობს. ნახევარი ცხოვრება სწორედ საქართველოში გაატარა და ამბობს, რომ დედის სამშობლო ძალიან უყვარს:
"მითხრეს რომ UNESCO-დან რეკავდნენ. მაშინვე მივხვდი, რომ ჩემი ერთ-ერთი უდიდესი სურვილი წარმატებით განვახორციელე, საპატიო წოდება მომენიჭა... ჩემი ერთი ფოტო მსოფლიო მასშტაბით, მოძრავი გამოფენით იქნება გამოფენილი. რამოდენიმე დღის წინ ჩინეთში წარსდგა გახსნით. ფოტო, რომელიც სულ მალე მსოფლიოს მოივლის და მსოფლიო მაყურებელს ექნება საშუალება გაეცნოს საქართველოში არსებულ კულტურას, დიდ სიხარულს და საამაყო შეგრძნებას მგვრის" - ამბობს ნიკოლო ვინჩენცო:
ახალგაზრდა ფოტოგრაფი საკუთარ გეგმებსა და მიზნებე თავად გვიამბობს:
- მე ნიკოლო ვინჩენცო მალვესტუტო ვარ, 17 წლის, მეგობრები ნიკოლოს მეძახიან. დედით ქართველი ვარ, ხოლო მამით იტალიელი. იტალიაში დავიბადე და ჩემი ბავშვობის ნაწილი საქართველოში და საქართველოს სიყვარულში გავატარე. თუმცა ბავშვობის საუკეთესო მოგონებებიც ჩემს ორივე სამშობლოს თან ახლავს. სკოლაშიც, საქართველოში დავიწყე სწავლა და პირველი მეგობრებიც აქ გავიჩინე. როგორც ორი, მშობლიური ენის მატარებელს ორივე ქვეყნის ისტორია და ფასეულობების შეგრძნებაც ვისწავლე, თუმცა ამ სტატიაში მსურს ვრცლად ვისაუბრო საქართველოზე, ტკბილ წარსულზე, ჩემს გამოცდილებებზე და მოლოდინებზე, რომელიც საქართველოს და ჩემს პროფესიულ კარიერას ეხება...
ჩემი მშობლები, ყველა რესურსს დაუზოგავად იყენებდნენ, საიმისოდ, რომ საქართველოში მესწავლა და ორივე ენა კარგად მცოდნოდა. დღეს ეს ყველაფერი იმ შედეგების ნაწილია, რომ ორივე სამშობლოს ერთმანეთისგან ვერ გამოვარჩევ, დადებითი და უარყოფითი მხარეების მიუხედავად ორივე ქვეყანა ძალიან მიყვარს... 16 წელი აქ ვიზრდებოდი, არდადეგებზე ჩემს მეორე სახლში ოჯახთან ერთად, (იტალიაში)ვატარებდი დროს, ბებიასთან. 16-მა წელიწადმა აქაურ გარემოს შემაგუა, რადგან უმეტესწილად სხვადსხვა სფეროში, პირველი ნაბიჯები საქართველოში გადავდგი.
- ფოტოების გადაღება როდის დაიწყეთ?
- 13 წლის ვიყავი, როდესაც ფოტოების გადაღება დავიწყე. ყველაზე მარტივი ფოტოების. პატარა, იაფიანი მობილურით ვიღებდი, ძველი თბილისის ქუჩებიდან დაწყებული, ყვავილებით დამთავრებული. ადამიანების გადაღებას ყოველთვის ვერიდებოდი. ვფიქრობდი, მათი რეაქციები უარყოფითი იქნებოდა. ეს კი უხერხულობას და დისკომფორტს მიქმნიდა. 15 წლამდე ამ ჰობით ვიყავი დაკავებული. ბავშვობიდან თაროებზე არსებულ ფირის კამერების კოლექციას სულ ვუყურებდი, მათი დანიშნულების მნიშვნელობაც არ ვიცოდი, თუმცა ვიცოდი ის, რომ ახალგაზრდობაში მამა ფოტოებს იღებდა, იღებდა იტალიას, აღბეჭდავდა ქყვეყნის ესთეტიკურ მხარეებს და მასში არსებულ საინტერესო მოვლენებს, როგორიც გვახლავს ქუჩის ფოტოგრაფია.