"გამეღვიძა, ჩემი ქმარი საწოლში არ იწვა... "დაიწყო", - მითხრა მან...იმ დღეს უკანასკნელად ვნახე ის პიჯაკსა და თეთრ პერანგში" - ოლენა ზელენსკა ომის პირად ისტორიაზე
უკრიანის პირველი ლედი, ოლენა ზელენსკა ბრიტანულ Vogue-ს ესაუბრა. გაიხსენა ომის დაწყება, რუსეთის შეჭრის პირველი დღეები, ისაუბრა პირად ემოციებზე, განცდებზე მეუღლესა და შვილებზე. გთავაზობთ ფრაგმენტებს ინტერვიუდან:
რუსეთის უკრაიინაში შეჭრის პირველ დღეებზე:
დასაწყისი კარგად მახსოვს, ჩვეულებრივი სამუშაო დღე და საღამო იყო: ბავშვები სკოლიდან ბრუნდებოდნენ, ჩვეული საოჯახო საქმეები, მომდევნო სასწავლო დღისთვის მზადება... დაძაბულები ვიყავით. ყველგან ბევრს საუბრობდნენ შესაძლო შემოჭრაზე, მაგრამ ბოლო წუთამდე არ გვჯეროდა, რომ ეს მოხდებოდა... 21 საუკუნეში? თანამედროვე სამყაროში?
გამეღვიძა, დილის 4:00-დან 5:00 საათამდე პერიოდში. მაშინვე ვერ მივხვდი, რომ ეს აფეთქების ხმა იყო. ვერ გავიგე, რა შეიძლებოდა ყოფილიყო. ჩემი ქმარი საწოლში არ იწვა, მაგრამ როდესაც ავდექი, მაშინვე დავინახე, იდგა, უკვე ჩაცმული, ჩვეულებისამებრ პიჯაკში (და იმ დღეს უკანასკნელად ვნახე მე ის პიჯაკსა და თეთრ პერანგში - მას შემდეგ სამხედრო გახდა).
"დაიწყო“, - სულ ეს იყო, რაც მან თქვა.
ვერ ვიტყვი, რომ იყო დაბნეულობა და პანიკა.
"რა ვუყოთ ბავშვებს?“ - ვკითხე.
"მოიცადე, მე შეგატყობინებ. ყოველი შემთხვევისთვის, შეაგროვეთ აუცილებელი ნივთები და საბუთები“, - მითხრა და სახლიდან გავიდა.
ბავშვების შესახებ:
ბავშვებისთვის არაფრის ახსნა არ არის საჭირო, ისინი ყველაფერს ხედავენ ისე, როგორც ყველა ბავშვი უკრაინაში. რა თქმა უნდა, ეს ის არ არის, რაც ბავშვებმა უნდა ნახონ, მაგრამ ბავშვები ძალიან გილწრფელები და პატიოსნები არიან, მათ ვერაფერს დაუმალავთ. ამიტომ, საუკეთესო სტრატეგია სიმართლის თქმაა. ასე რომ, მათთან ყველაფერი განვიხილეთ. შევეცადე მათ კითხვებზე მეპასუხა. ჩვენ ბევრს ვსაუბრობთ, რადგანაც იმის თქმა, რაც გტკივა, დადასტურებულია, რომ გშველის კიდეც.
უკრაინელთა ერთიანობის შესახებ
ომმა მაშინვე ყველა გააერთიანა. და ეს იყო იმ ტირანის საბედისწერო შეცდომა, რომელიც თავს დაგვესხა. პირველ რიგში, ჩვენ ყველანი უკრაინელები ვართ.მას ჩვენი გაყოფა, დანგრევა, შიდა დაპირისპირების პროვოცირება სურდა, მაგრამ უკრაინელებისთვის ამის გაკეთება შეუძლებელია. როდესაც ერთ-ერთ ჩვენგანს აწამებენ, აუპატიურებენ, ან კლავენ, ვგრძნობთ, რომ ყველას გვაწამებენ, გვაუპატიურებენ, გვკლავენ. სწორედ ეს პირადი ბრაზი და ტკივილია, რომელიც მყისიერად გვიბიძგებს მოქმედებისკენ, აგრესიის წინააღმდეგ ნაბიჯების გადადგმისკენ, კიდევ უფრო ამძაფრებს ჩვენი თავისუფლების დაცვის წყურვილს. ყველა იმას აკეთებს, რაც შეუძლია: ჯარისკაცები იარაღით ხელში, მასწავლებლები აგრძელებენ სწავლებას, ექიმები ატარებენ ურთულეს ოპერაციებს თავდასხმის ქვეშ. ყველა მოხალისე გახდა, მხატვრები, რესტავრატორები, - რადგან ბარბაროსები ჩვენი ქვეყნის დაპყრობას ცდილობენ. მე დავინახე, რომ ამ ყველაფერმა ჩვენს შვილებში ყველაზე ღრმა, პატრიოტული გრძნობები გამოიწვია, მხოლოდ ჩემს შვილებში არა, არამედ ყველა უკრაინელ ბავშვში. ისინი პატრიოტებად და სამშობლოს დამცველებად გაიზრდებიან.