ერთადერთი ოჯახი არჭილოში და ზვიადაურების რთული ცხოვრება | Allnews.Ge

ხევ­სუ­რე­თის სოფ­ლებ­ში თითო ოჯა­ხის ცხოვ­რე­ბა, ურ­თუ­ლე­სი პი­რო­ბე­ბის გაძ­ლე­ბა უკვე გა­ო­ცე­ბას აღარ იწ­ვევს, რად­გან ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი ბევ­რი ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ ამი­რან ზვი­ა­და­უ­რის ოჯა­ხის დღე­ვან­დე­ლი ყოფა მარ­თლაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია...

- რო­გორც ვიცი ერ­თა­დერ­თი ოჯა­ხი ხართ, რო­მე­ლიც ხევ­სუ­რე­თის სო­ფელ არ­ჭი­ლო­ში ცხოვ­რობთ და იქა­უ­რო­ბას აცო­ცხლებთ...

- დიახ... ერთი წე­ლია, რაც ისევ სო­ფელ არ­ჭი­ლო­ში გა­და­ვე­დი სა­ცხოვ­რებ­ლად. არ­ჭი­ლო­ში გზა არ არის, მდი­ნა­რე­ებ­ზე გა­და­სას­ვლე­ლი ხი­დე­ბიც კი არ არის, პა­ტა­რა ბავ­შვე­ბი მყავ­და და მე­ში­ნო­და არა­ფე­რი და­მარ­თვნო­დათ და ამი­ტო­მაც წლე­ბი წა­მო­სუ­ლი ვი­ყა­ვით. ახლა ჩემი შვი­ლე­ბი წა­მო­ი­ზარ­დნენ, უკვე დი­დე­ბი არი­ან და ისევ ჩემს სახ­ლში დავ­ბრუნ­დი.

- არ­ჭი­ლო­ში თქვენ და თქვე­ნი მე­უღ­ლე სრუ­ლი­ად მარ­ტო ხართ?

- დიახ... ძა­ლი­ან რთუ­ლი პი­რო­ბე­ბია. გზა არ არის და მდი­ნა­რე­ზე ხი­დიც არ არის, წყალ­ში უნდა გა­ი­ა­რო. ცხე­ნით გავ­დი­ვართ და ასე ვწვა­ლობთ... არ­ჭი­ლო­ში მე­ურ­ნე­ო­ბა გვაქვს, სა­ქო­ნე­ლი გვყავს, დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე უამ­რა­ვი საქ­მეა. მე რე­ინ­ჯე­რი გახ­ლა­ვართ და ზამ­თარ­ში ვა­ზი­ან­ში ჩა­მოვ­დი­ვართ მე და ჩემი მე­უღ­ლე, მა­ის­ში მივ­დი­ვართ და იქ ვართ ოქ­ტომ­ბრის ბო­ლომ­დე. ზამ­თარ­ში შე­უძ­ლე­ბე­ლია ადა­მი­ა­ნი იქ იყოს, ჯერ­ჯე­რო­ბით არც ინ­ტერ­ნე­ტია და არც არა­ნა­ი­რი კავ­ში­რი ამ სო­ფელ­თან.

- მთავ­რო­ბას თხოვ­ნით არ მი­მარ­თეთ, რომ არ­ჭი­ლო­ში რამე გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ?

- რო­გორც უკვე ვთქვი, იქ მარ­თლაც ურ­თუ­ლე­სი პი­რო­ბე­ბია. ასე სათ­ქმე­ლად მარ­ტი­ვია, მაგ­რამ ვინც თვი­თონ ნა­ხავს, ჩემი სი­ტყვე­ბის სი­მარ­თლე­ში დარ­წმუნ­დე­ბა. მე მი­ჭირს იქ და­ბა­დე­ბულს და გაზ­რდილს და სხვას რაღა და­ე­მარ­თე­ბა?! თა­ვის დრო­ზე არ­ჭი­ლო­ში დიდი და­სახ­ლე­ბა იყო, მაგ­რამ ათი წე­ლია, ფაქ­ტი­უ­რად სულ დაც­ლი­ლია... იქ ხი­დია გა­სა­კე­თე­ბე­ლი, ბი­ლი­კი რომ ჩა­მო­ი­წევს, ახა­ლი უნდა გაჭ­რა. ხან­და­ხან მდი­ნა­რე ისეა ადი­დე­ბუ­ლი, ცხე­ნი­თაც ვერ გა­ივ­ლი... მთავ­რო­ბის­თვის მე პი­რა­დად არ მი­მი­მარ­თავს, ჩვენ­მა გამ­გე­ო­ბამ კარ­გად იცის, რა ვი­თა­რე­ბაა სო­ფელ­ში. ჯერ­ჯე­რო­ბით სა­სი­კე­თოდ არა­ფე­რი კეთ­დე­ბა. შა­ტილ­ში ხომ იყო გამ­გე­ო­ბა, იმე­დია ისევ არის.

- შა­ტი­ლი­დან არ­ჭი­ლომ­დე სულ მი­უ­ვა­ლი გზაა?

- შა­ტი­ლი­დან არ­ჭი­ლომ­დე ოც კი­ლო­მეტრზე მე­ტია. არ­დო­ტამ­დე ნორ­მა­ლუ­რი გზაა და შემ­დეგ 8 კი­ლო­მეტ­რი სულ გა­უ­ვა­ლია. და­ახ­ლო­ე­ბით ათ­გან არის მდი­ნა­რე გა­და­სა­ლა­ხი... სო­ფელ­ში მშრა­ლი ქვით ნა­შე­ნი ნა­სახ­ლა­რე­ბია. ცოტა გვი­ან აშე­ნე­ბუ­ლია ეს სო­ფე­ლი, ლე­კი­ა­ნო­ბა და სა­შიშ­რო­ე­ბა რომ აღარ იყო... ამ­დე­ნად დიდი და­სახ­ლე­ბა დღეს სულ მი­ტო­ვე­ბუ­ლია. ახლა ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლი აპი­რებს რა­ღაც თავ­შე­სა­ფა­რი გა­ა­კე­თოს და თუ ასე მოვმრავ­ლდე­ბით, ჩვე­ნი ძა­ლე­ბი­თაც რა­ღა­ცას გავ­ხდე­ბით.

რო­დე­საც იქ ადი­ხარ, მხო­ლოდ პუ­რის ფქვილს ხომ არ აი­ტან, ათა­სი რა­მეა ოჯა­ხის­თვის სა­ჭი­რო და ზოგ­ჯერ ცხე­ნი­თაც ვერ მი­გაქვს, იმ­ხე­ლა წყალ­ში ხარ გა­სავ­ლე­ლი. ინ­ტერ­ნე­ტი ქვე­მო სოფ­ლებ­ში ყველ­გან არის და არ­ჭი­ლო­ში გეგ­მა­ვენ, ვნა­ხოთ რა იქ­ნე­ბა. მე არ­ჭი­ლო­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, 2002 წლამ­დე იქ ვცხოვ­რობ­დი. შემ­დეგ იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, რად­გან ბავ­შვე­ბი არ­ჭი­ლო­დან შა­ტი­ლის სკო­ლა­ში ვერ ივ­ლიდ­ნენ... მა­შინ არ­ჭი­ლო­ში ოთხი ოჯა­ხი იყო, მო­ხუ­ცე­ბი იყ­ვნენ, გარ­და­იც­ვა­ლენ, ჩვენ წა­მო­სუ­ლი ვი­ყა­ვით და ასე და­ი­ცა­ლა სო­ფე­ლი მთლი­ა­ნად.

განაგრძეთ კითხვა