"ძალიან მენატრება ჩემი სოხუმი" - დიადი ჩემპიონისთვის წართმეული მე-4 ოლიმპიური ოქრო და რთული ცხოვრება ემიგრაციაში
- აკოფჩიკ, ჩემო ძვირფასო, წამოდი შენი მომავალი რეკორდსმენი უნდა გაჩვენო, მეოთხე კლასელი ბიჭია, - უთხრა სკოლის დირექტორმა ტაისია პეტროვნამ ადგილობრივ მწვრთნელ აკოფ კერსელიანს.
მწვრთნელს, რომელსაც თავისუფალი გაკვეთილი ჰქონდა, გაუკვირდა, - მე ჯერ პატარებთან არ ვმუშაობ, რად მინდა, რომ მაჩვენოო, თუმცა ჯიუტმა დირექტორმა თავისი არ დაიშალა და აკოფი მაინც წაიყვანა.
როცა კერსელიანს ბიჭი წარუდგინეს, აზრი, რომ ტყუილად მოაცდინეს, უფრო გაუმყარდა - მის წინაშე იდგა პატარა ბიჭუნა, მხიარული მზერით, გამხდარი და არაფრით განსხვავებული...
- მიდი, აბა, ერთი გადახტი, - უთხრა მწვრთნელმა ბიჭუნას, ბარემ იქ იყო და ყოველი შემთხვევისთვის შემოწმება გადაწყვიტა.
ბიჭუნამ დაიწყო სირბილი, საკმაოდ მსუბუქად, ჰაეროვნად აჩქარდა და ბოლოს, ასეთივე სიმსუბუქით გადახტა. აკოფმა საზომი აიღო, გაზომა და მისთვის მოულოდნელად 4 მეტრი და 40 სანტიმეტრი დააფიქირა... გაკვირვებულმა კერსელიანმა ვიქტორს უკვე ინტერესით გახედა:
- ვიწიოკ, მძლეოსნობა, იცი, რა არის?
- და რა უნდა გავაკეთო?
- ირბინო,
- და არ ვიხტუნავებთ?
- აუცილებლად!
- მე ძალიან მიყვარს ხტუნვა.
- ჰოდა, იხტუნავებ კიდეც. ხომ იცი, ძალიან სწრაფად უნდა ირბინო, შორს რომ გადახტე?
- ვირბენ, არ არის პრობლემა.
ამ შეხვედრას თვითონ ვიქტორ სანეევი ასე იხსენებდა წლების შემდეგ:
"ერთ მშვენიერ დღეს სოხუმის მე-8 საშუალო სკოლის მოსწავლეები ფეხბურთს კალათბურთის მოედანზე ვთამაშობდით. კარად ფარის ძელებს ვიყენებდით. ერთ მომენტში დავარდნილ მეტოქეს გადავახტი და წამში სკოლის დირექტორის, ტაისია მალიგინას ხმა მომესმა, თავისთან მიხმობდა. მის გვერდით ტანხმელი კაცი იდგა. ქალბატონმა ტაისიამ იმ მამაკაცს ჩემზე მიუთითა და უთხრა: გაიცანით აკოფ სამველიჩ, ეს ვიქტორ სანეევია, ჩვენი ჩემპიონიო... ასე გავიცანი აკოფ კერსელიანი. მან თავის ჯგუფში მიმიწვია და ჩემი სპორტული კარიერაც დაიწყო..."
1968 წლის მექსიკის ოლიმპიადაზე ვიქტორ სანეევს ზუსტად ის ბავშვური სილაღე და ოპტიმიზმი სჭირდებოდა, როგორითაც კერსელიანს პირველად შეხვდა. 22 წლის ვიქტორი თავის პირველ ოლიმპიადაზე იღებდა მონაწილეობას, ჯოჯოხეთური ვარჯიშების შემდეგ, როცა უფრო მეტ საათს სავარჯიშო კომპლექსებში ატარებდა, ვიდრე ძილში, სანეევი ყველანაირი გამოწვევებისთვის მზად იყო, თუმცა არ წარმოედგინა ფინალურ ეტაპზე როგორი ომის გამოვლა მოუწევდა. დღემდე იმ ფინალს სასწაულს უწოდებენ.
ჯერ იყო და იტალიელმა ჯუზეპე ჯენტილემ შედეგი 17 მეტრზე მეტი დააფიქსირა და ახალი რეკორდი დაამყარა. არცერთ საბჭოელ სპორტსმენს მანამდე, ასეთი შედეგი არ უჩვენებია. შემდეგ, სანეევმა თავის პირველი მსოფლიო რეკორდი დაამყარა, როცა 17 მეტრი და 23 სანტიმეტრი მიუთვალეს. კერსელიანმა გულში ლოცვა დაიწყო - "ოღონდ ახლა დასრულდეს თამაშები“. ის ოცნებობდა ომზე, ქარბორბალაზე, წყალდიდობაზე, მეწყერზე, ნებისმიერ რამეზე, ოღონდაც შეჯიბრი დასრულებულიყო და მისი მოსწავლისთვის რეკორდი არავისთვის წაერთვა. ამასობაში ბრაზილიელი სპორტსმენი თავდაჯერებულად დადგა სასტარტო წერტილზე, გამოიქცა, შეასრულა ბრწყინვალე ნახტომი და შედეგში 17 მეტრი და 27 სანტიმეტრი დააფიქსირა. ეს კი ახალი მსოფლიო რეკორდი გახდა. სანეევს უკანასკნელი შანსი რჩებოდა.
ის ყოველთვის მიიჩნევდა, რომ შეჯიბრი იქამდე გრძელდებოდა, ვიდრე ერთი ცდა მაინც იყო დარჩენილი. ვიქტორი მთელი ძალებით ცდილობდა უკანასკნელ შანსს კბილებით ჩასჭიდებოდა. გარბენის შემდეგ, სანაევმა პირველი ნახტომი გააკეთა, შემდეგ დაეშვა მიწაზე, საბოლოოდ ახტა და ქვიშის აუზში დაეცა. პირველი რაც გააკეთა, ტრიბუნისკენ გაიხედა, სადაც დაინახა, რომ კერსელიანი ტიროდა. დატანჯული სომეხის მდგომარეობამ სანეევი კიდევ უფრო შეაშინა, თუმცა უკვე რამდენიმე წამში მიხვდა, რაც ხდებოდა. მისი შედეგი 17 მეტრსა და 39 სანტიმეტრს გაუტოლდა, ბოლო შანსთან ერთად, ვიქტორმა მსოფლიოს ახალი რეკორდი დაამყარა და ოქროსაც დაეუფლა.