"დედამ განვადებით გამოტანილი ტელეფონი გაყიდა და აქ ამ ფულით წამოვედი" - როგორ გახდნენ ქართველი ძმები ესპანეთის სამეფო ოჯახის ფიტნესინსტრუქტორები? | Allnews.Ge

ირაკ­ლიმ არც რჩე­ვე­ბი და­ი­ზა­რა იმის შე­სა­ხებ, თუ რო­გორ და­ვიკ­ლოთ წო­ნა­ში და ექ­სკლუ­ზი­უ­რად ჩვე­ნი მკი­თხვე­ლის­თვის გა­იხ­სე­ნა ეს­პა­ნეთ­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი დღე­ე­ბი, რა­ტომ იჯდა ცი­ხე­ში, ვინ შე­ი­ფა­რა და გა­უ­წია დე­დო­ბა, ვინ იყო გო­გო­ნა, რო­მელ­მაც დახ­მა­რე­ბის ხელი გა­უ­წო­და და რა­ტომ ვერ შეძ­ლო მან ექ­ვსი წელი ოჯა­ხის ნახ­ვა.

- რო­გორც ვიცი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში გქონ­დათ კა­რი­ე­რა. რა გახ­და ქვეყ­ნის და­ტო­ვე­ბის მი­ზე­ზი?

- ფეხ­ბურ­თე­ლი ვი­ყა­ვი, ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და სპორ­ტის ეს სა­ხე­ო­ბა. ვოც­ნე­ბობ­დი დიდი ფეხ­ბურ­თე­ლი გავმხდა­რი­ყა­ვი. 19 წლის ასაკ­ში გა­დავ­წყვი­ტე ეს­პა­ნეთ­ში ჩა­მოს­ვლა, ვფიქ­რობ­დი, შრო­მა აქ უფრო და­მი­ფას­დე­ბო­და და ოც­ნე­ბებ­საც ავის­რუ­ლებ­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ეს­პა­ნეთ­ში მხო­ლოდ ერთი ნაც­ნო­ბი მყავ­და და ისიც მაფრ­თხი­ლებ­და, არ ჩა­მოხ­ვი­დეო, მა­ინც გავ­რის­კე. მამა ამ­ბობ­და, - თუ წახ­ვალ, ჩემი შვი­ლი აღარ იქ­ნე­ბიო, მაგ­რამ უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და ოჯახს დავ­ხმა­რე­ბო­დი.

ირაკ­ლი თო­რე­ლი დე­დას­თან ერ­თად

- 200 დო­ლა­რით და არა­ვის იმე­დად რომ წა­მოხ­ვე­დით, არ გე­ში­ნო­დათ?

- წა­მი­თაც არ შემ­ში­ნე­ბია. ყო­ველ­თვის ვაღ­წევ იმას, რა­საც მიზ­ნად და­ვი­სა­ხავ. დე­დამ გან­ვა­დე­ბით გა­მო­ტა­ნი­ლი ტე­ლე­ფო­ნი გა­ყი­და და ამ ფუ­ლით წა­მო­ვე­დი. ბარ­სე­ლო­ნა­ში თურ­ქე­თი­დან ჩავფრინ­დი. ერ­თმა ქარ­თველ­მა ბიჭ­მა შე­მი­ფა­რა იმ ღა­მით და მე­ო­რე დღეს გა­მა­ცი­ლა სად­გუ­რი­დან ქა­ლაქ­ში, სა­დაც ჩემი ახ­ლო­ბე­ლი ცხოვ­რობ­და. იყო მარ­ტი­ვი ცხოვ­რე­ბის შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა - ქურ­დო­ბა, მაგ­რამ ამა­ზე არც მი­ფიქ­რია. მამა პო­ლი­ცი­ა­ში მუ­შა­ობ­და და ისე გაგვზარ­და, ქუ­ჩა­ში დაგ­დე­ბულ ნივთსაც არ ვი­ღებ­დით იმის ში­შით. სკო­ლა­ში ნიშ­ნებს იმი­ტომ გვი­წერ­დნენ, რომ კარ­გი აღ­ზრდი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით მე და გიგი (იცი­ნის).

- ბევ­რს შრო­მობ­დით, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლი რომ ყო­ფი­ლი­ყა­ვით. რა­ტომ თქვით უარი ფეხ­ბურ­თე­ლის კა­რი­ე­რა­ზე?

- ვი­ყა­ვი მე­კა­რე და ერთ-ერთი ვარ­ჯი­შის დროს ფე­ხის სე­რი­ო­ზუ­ლი ტრავ­მა მი­ვი­ღე. იმ­დე­ნად სე­რი­ო­ზუ­ლი, რომ და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი წელი არ შე­იძ­ლე­ბო­და ფეხ­ბურ­თის თა­მა­ში და ამ ხნის მან­ძილ­ზე მხო­ლოდ ფიტ­ნე­სით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი, ეს მეხ­მა­რე­ბო­და სტრე­სის დაძ­ლე­ვა­ში, მო­რა­ლუ­რად მაძ­ლი­ე­რებ­და. შემ­დეგ ამ სფე­როს უფრო სიღ­რმი­სე­უ­ლად შეს­წავ­ლა და­ვი­წყე (დედა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ფიტ­ნე­სით იყო და­კა­ვე­ბუ­ლი). გა­ვი­ა­რე ფიტ­ნე­სინ­სტრუქ­ტო­რის კურ­სე­ბი, ვის­წავ­ლე ყვე­ლა­ფე­რი სწო­რი კვე­ბის შე­სა­ხებ, ასე­ვე გა­ვი­ა­რე მა­სა­ჟის კურ­სე­ბი და ფო­ტოგ­რა­ფი­აც შე­ვის­წავ­ლე.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ ეს­პა­ნე­თი?

- დე­დას მსოფ­ლი­ოს თით­ქმის ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა ჰქონ­და მოვ­ლი­ლი, ეს­პა­ნე­თის გარ­და და ყო­ველ­თვის უნ­დო­და ეს­პა­ნეთ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბა, აქა­უ­რი ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი სა­მო­სის ჩაც­მა. თმა ყო­ველ­თვის გა­და­წე­უ­ლი ჰქონ­და და თმა­ში ყვა­ვილს ატა­რებ­და... მინ­დო­და, მის­თვის ეს ოც­ნე­ბა ამეს­რუ­ლე­ბი­ნა და ამის­თვის ყვე­ლა­ფე­რი ავი­ტა­ნე, მეტ­საც ავი­ტან­დი.

- ვინ იყო ადა­მი­ა­ნი, ვინც გა­ჭირ­ვე­ბის ჟამს მხარ­ში ამო­გიდ­გათ და შვი­ლად მი­გი­ღოთ?

- რო­დე­საც მე­გო­ბარ­მა სას­ტუმ­რო­ში მი­მიყ­ვა­ნა, სას­ტუმ­როს მე­პატ­რო­ნე გა­ვი­ცა­ნი. ეს პა­ტა­რა სას­ტუმ­რო ცოლ-ქმარს ეკუთ­ვნო­და. ქმა­რი ეს­პა­ნე­ლი იყო, ცოლი - შავ­კა­ნი­ა­ნი. ყო­ველ­დღე ვეხ­მა­რე­ბო­დი და­ლა­გე­ბა­ში, მი­თხრა, რომ ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი და სურ­და, თეთრკა­ნი­ა­ნი შვი­ლი ჰყო­ლო­და... ის "შვილს" მე­ძახ­და, მე კი - "დე­დას"... მარ­თლა ბევ­რი რთუ­ლი დღე გა­და­მა­ტა­ნი­ნა, შრო­მის ანა­ზღა­უ­რე­ბას დღე­ში 10 ევ­როს მიხ­დი­და.

- ხელ­მოკ­ლე ოჯახ­ში გა­ი­ზარ­დეთ და ფი­ზი­კუ­რი შრო­მით შეგ­რო­ვე­ბუ­ლი ფუ­ლით ეს­პა­ნეთ­ში შე­ძე­ლით წას­ვლა. გახ­და თუ არა ეს თქვე­ნი წარ­მა­ტე­ბის ერთ-ერთი მი­ზე­ზი?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, გა­ჭირ­ვე­ბა­ში არ გავზრდილ­ვართ, საკ­მა­ოდ ძლი­ე­რი ოჯა­ხი გვქონ­და, მაგ­რამ ისე მოხ­და, რომ ერთხანს გაგ­ვი­ჭირ­და და ცუდ დღე­ში ჩავცვივ­დით. ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე, ოჯახს დავ­ხმა­რე­ბო­დი და მშობ­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, ჩემი გა­ვი­ტა­ნე.

- შე­ჯიბ­რე­ბებ­ში ყო­ველ­თვის ეს­პა­ნე­თის სა­ხე­ლით მო­ნა­წი­ლე­ობთ. იცი­ან თუ არა, რო­მე­ლი ქვეყ­ნი­დან ხართ?

- ყო­ველ­თვის თან მქონ­და სა­ქარ­თვე­ლოს დრო­შა და ყვე­ლას ვუყ­ვე­ბო­დი ჩვე­ნი პა­ტა­რა ქვეყ­ნის შე­სა­ხებ. ვა­მა­ყობ, რომ ქარ­თვე­ლი ვარ.

წაიკითხეთ სრულად