როგორ დაიწყო ისრაელსა და პალესტინელებს შორის კონფლიქტი ათწლეულების წინ - ისტორიული რაკურსი და მოუგვარებელი დაპირისპირების დეტალები
ისრაელსა და პალესტინელებს შორის ბოლო ერთი თვეა, რაც კონფლიქტი გამძაფრდა და საბოლოოდ, შეიარაღებულ დაპირისპირებაში გადაიზარდა. ამ კონფლიქტს გაცილებით ღრმა და დიდი ისტორია აქვს - ის ათწლეულებია გრძელდება.
ვნახოთ, როგორ დაიწყო ყველაფერი 100 წლის წინ
100 წლის წინ, იმ არეალზე, რომელსაც პალესტინას უწოდებდნენ, დიდმა ბრიტანეთმა დაამყარა კონტროლი. ეს მოხდა მას შემდეგ, რაც შუა აღმოსავლეთის ამ ნაწილის მმართველი, ოსმალეთის იმპერია, პირველ მსოფლიო ომში დამარცხდა. ამ მიწაზე ებრაელები უმცირესობას შეადგენდნენ, ხოლო არაბები უმრავლესობას. ორ ერს შორის დაძაბულობა განსაკუთრებით მაშინ გაღვივდა, როდესაც საერთაშორისო საზოგადოებამ ბრიტანეთს პალესტინაში ებრაელი ხალხის "ეროვნული სახლის“ დაარსება დაავალა. 1917 წელს დიდი ბრიტანეთის მთავრობამ გამოსცა ბალფორის დეკლარაცია, რომლითაც ისინი ებრაელებს შეპირდნენ: "პალესტინაში ისეთი ერთეულის დაწესებას, რომელიც გახდებოდა სახლი ებრაელებისთვის".
მეოცე საუკუნის ადრეული პერიოდი - ბეთლემი
ებრაელებისთვის პალესტინა მათი წინაპრების სახლი იყო, მაგრამ პალესტინელი არაბებიც მოითხოვდნენ ამ მიწას.
1920 წლიდან 1940 წლამდე პერიოდში, აღნიშნულ არეალში ებრაელების რაოდენობა სულ უფრო მეტად გაიზარდა. ბევრი მათგანი ევროპაში დაწყებულ მათ დევნას გაექცა.
ყოველივეს ფონზე კი სულ უფრო მეტად იზრდებოდა დაპირისპირება ებრაელებსა და არაბებს შორის, ასევე ისინი აპროტესტებდნენ ბრიტანელების მმართველობას.
1947 წელს გაერომ მხარი დაუჭირა პალესტინის ებრაულ და არაბულ სახელმწიფოებად დაყოფას, გეგმის მიხედვით, იერუსალიმი საერთაშორისო ქალაქი უნდა გამხდარიყო. გაეროს გეგმა მიიღეს ებრაელმა ლიდერებმა, მაგრამ არ დაეთანხმა არაბული მხარე და მისი იმპლემენტაცია არასდროს მომხდარა.
ისრაელის სახელმწიფოს შექმნა და "კატასტროფა“
1948 წელს, როდესაც პრობლემა კვლავ მოუგვარებელი რჩებოდა, ბრიტანეთმა დატოვა პალესტინა და ებრაელმა ლიდერებმა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნა გამოაცხადეს. პალესტინელები ამას სასტიკად ეწინააღმდეგებოდნენ და მალე შეიარაღებული დაპირისპირებაც დაიწყო.
ებრაული მიწისქვეშეთი და მებრძოლი 1948 წელს, ისრაელის დამოუკიდებლობისთვის ომის დაწყებამდე
ტერიტორიაზე შეჭრნენ მეზობელი არაბული ქვეყნების ჯარები. ასობით ათასი პალესტინელი იძულებული გახდა გაქცეულიყო. მომხდარს ისინი "ალ ნაკბას", ანუ "კატასტროფას" უწოდებენ.
1948 წელი - არაბული ლეგიონის მებრძოლები
მომდევნო წელს, როდესაც ომი დასრულდა და მხარეებმა ცეცხლი შეწყვიტეს, ისრაელი აკონტროლებდა ტერიტორიის უმეტეს ნაწილს. იორდანიამ დაიპყრო მიწა, რომელიც დასავლეთ სანაპიროს სახელითაა ცნობილი, ხოლო ეგვიპტემ დაიპყრო ღაზა. იერუსალიმი გაიყო ორ ნაწილად, დასავლეთ ნაწილი ისრაელის ძალებმა დაიკავეს, ხოლო იორდანიის ძალებმა აღმოსავლეთი ნაწილი.
არ გაფორმებულა სამშვიდობო შეთანხმება, ერთი მხარე გამუდმებით ადანაშაულებდა მეორეს და მომდევნო ათწლეულების განმავლობაში არაერთი ომი მოხდა.
1967 წელს, მორიგ ომში ისრაელმა დაიპყრო აღმოსავლეთ იერუსალიმი და დასავლეთ სანაპირო, ასევე სირიის გოლანის მაღლობების უმეტესი ნაწილი, ღაზა და სინაის ნახევარკუნძული.