როგორ ცხოვრობს ბიჭი "გაღმა ნაპირიდან" და ვინ არის მისი რჩეული | Allnews.Ge

რომ არა უჩვეულო გამოხედვა და გულუბრყვილო ღიმილი, ალბათ, 9 წლის თედო ბექაური უცნობი დარჩებოდა და მისი ცხოვრებაც არაფრით იქნებოდა გამორჩეული, მაგრამ ბედნიერი მოულოდნელობისა თუ იღბლის წყალობით 2009 წელს ის მსოფლიომ გაიცნო, როგორც გიორგი ოვაშვილის ფილმის, "გაღმა ნაპირის", მთავარი გმირი. დღეს თედო 24 წლისაა, დაოჯახებულია და მალე მამაც გახდება. ის "კვირის პალიტრას" ფილმზე, მის გამოძახილსა და თავის პანდემიურ დღევანდელობაზე ესაუბრება.

- თეთრი წყაროდან ვარ, ორბეთიდან. ახლა ჩემს მშობლიურ სოფელში ვარ. შეზღუდვები რომ გამკაცრდა, აქ ჩამოვედი. რამდენიმე დღეა, თოვლი მოვიდა, გადაათეთრა ყველაფერი და განწყობაც თითქოს გაასპეტაკა. თითქოს პანდემიაც დამავიწყა...

- როგორ გახდი "გაღმა ნაპირის" პერსონაჟი?

- შემთხვევით. დედაჩემმა მიმიყვანა თვალის ექიმთან და იქ რიგში აღმოჩნდა ფილმის რეჟისორი გიორგი ოვაშვილიც - შვილები ჰყავდა მოყვანილი. მათ რაღაც სათამაშო ვერ გაიყვეს და ძიძგილაობაში ერთმა გვარიანად ჩააფარა მეორეს. ამის დანახვაზე გულიანად გადავიხარხარე, რითიც, როგორც აღმოჩნდა, მათი რეჟისორი მამის ყურადღება მივიქციე. გამომელაპარაკა, ზოგადი კითხვები დამისვა და მეც მორცხვად ვუპასუხე.

ბატონი გიორგის მეუღლეს უთქვამს დედაჩემისთვის, რომ ფილმის გმირს ეძებდნენ და ჩემით დაინტერესდნენ. მერე თბილისშიც დამიბარეს. დათქმულ დროს სტუდიაში დაახლოებით 30 ბავშვი დამხვდა, ბედის საცდელად მოსული. როგორც ვიცი, ბატონ გიორგის ბრძოლა მოუხდა, რომ მე დავემტკიცებინე როლზე. არ გაგიმართლებს ეგ ბავშვი, ტყუილად არ აიყვანოო, უთქვამთ, მაგრამ მაინც თავისი გაიტანა. ალბათ, სხვანაირს ეძებდნენ, უფრო გახსნილს და ლაღს, მე კი მშვიდი, მორცხვი სოფლელი ბავშვი ვიყავი...

გადაღების პირველი რამდენიმე დღე განსაკუთრებით რთული იყო. ყველაფერი მაინტერესებდა, სულ კამერაში ვიყურებოდი, რადგან არასდროს მენახა, არადა, მაფრთხილებდნენ, ყველაფერი ისე გააკეთე, რომ კამერისკენ არ გამოიხედოო, მე კი მაინც თვალი გამირბოდა. გადაღება რომ დაიწყეს, 9 წლის ვიყავი, ახლა 24-ის ვარ.

- გგავთ ფილმის პერსონაჟი თედო?

- არა. ფილმის გმირი დამოუკიდებელი ბავშვია, რისკიანი, მე არ ვიყავი ასეთი, ნაბოლარა და ნაფერები გახლდით, ორი უფროსი ძმის მზრუნველობით გაზრდილი, თუმცა თავნებას თამაში არ გამიჭირდა, მერე კი ისე მოვირგე მისი ტყავი, მეგონა, საკუთარ თავს ვასახიერებდი...

მთელი გადამღები ჯგუფი მანებივრებდა, განსაკუთრებით - ჯანო იზორია. სულ თან დავყვებოდი, სასტუმროშიც მის ოთახში მეძინა. სადაც დაჯდებოდა, კისერზე ვეკიდებოდი. სწორედ ამიტომ მისი პერსონაჟის სიკვდილი უდიდესი ელდა და ტკივილი აღმოჩნდა ჩემთვის, თავზარი დამეცა... არ გავუფრთხილებივარ არავის - გაისმა სროლის ხმა და ჯანოს უცებ სისხლით დაესვარა ტანისამოსი! მე გაგიჟებული გადმოვხტი ურმიდან... სწორედ ამიტომ გამოვიდა ეს სცენა ასეთი დამაჯერებელი. იმ დღეს ჯანო მართლა მომიკვდა და მართლა სასოწარკვეთილი ვიყავი. ჩემი სახე რომ გადაიღეს და ჯანო წამოდგა, ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. მთელი დღე ხელს აღარ ვუშვებდი.

- მოპარულ მანქანაშიც ძალიან დამაჯერებლად ჩხუბობთ...

- ასეთი მომენტების გადაღებისას ბატონი გიორგი ივიწყებდა, რომ რეჟისორი იყო და ფსიქოლოგი ხდებოდა. მითხრა, წარმოიდგინე, გოგოს ავიწროებენ, აწუხებენ, ატირებენ, შენ კი ვაჟკაცი ბიჭი ხარ და რას იზამო? მეც გავითავისე ეს სიტუაცია და, უხ, თქვენი-მეთქი, წამოვიძახე გაბრაზებულმა. ეს მართლაც ჩემი რეაქცია იყო და არა - სცენარის ტექსტი. საჭესთან რომ ზის, იმ გმირს ერთი ისეთი შემოვცხე, ტუჩები დავუხეთქე.

- განსაკუთრებით დასამახსოვრებელია თქვენი ცეკვა, ცეკვა შიშით და ტირილით...

- ყველაზე რთული ეს სცენა იყო... დათუნიკა სხირტლაძეც მონაწილეობდა ამ სცენაში. სულ მეფერებოდა, მანებივრებდა, სითბოს ასხივებდა. მანამდე ცეკვაზე არასდროს მივლია და არც შინაურ წრეში მიცეკვია, მაგრამ არ ვიცი, იმ მომენტში რა მომივიდა - გიორგი ოვაშვილმა მაგიდაზე რაღაც რიტმი დაუკრა ხელით და მე ისე ავცეკვდი, ყველას სიცილი აუვარდა. შემაქეს. დათუნიკამ მითხრა, ძალიან მაგრად ცეკვავ და იცოდე, აღარსად იცეკვო, სანამ ამ სცენას არ გადავიღებთო.

განაგრძეთ კითხვა