სენაკელი მხატვრის საოცარი შემოქმედება 25 წლიანი შემოქმედებითი პაუზის შემდეგ | Allnews.Ge

მა­მუ­კა ბე­რა­ძე სე­ნაკ­ში ცხოვ­რობს, მცი­რე მე­ურ­ნე­ო­ბას ეწე­ვა, თა­ვი­სუ­ფალ დროს კი ხატ­ვას უთ­მობს და ისეთ შე­დევ­რებს ქმნის, რო­მელ­თა ნახ­ვა ათა­სო­ბით ადა­მი­ანს აღაფრ­თო­ვა­ნებს... ხე­ლო­ვა­ნი თა­ვის ცხოვ­რე­ბა­სა და შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზე სე­ნა­კი­დან გვე­სა­უბ­რა....

მა­მუ­კა ბე­რა­ძე:

- და­ვი­ბა­დე 1971 წელს 1 აგ­ვის­ტოს ხა­რა­გა­ულ­ში... ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, ჩემი ოჯა­ხი სე­ნაკ­ში რომ გად­მო­ვი­და სა­ცხოვ­რებ­ლად. უბედ­ნი­ე­რე­სი ბავ­შვო­ბა მქონ­და. ხატ­ვაც პა­ტა­რამ და­ვი­წყე, და­ახ­ლო­ე­ბით სამი წლის ასაკ­ში... სი­მარ­თლე გი­თხრათ, თა­ვი­დან არ გა­მომ­დი­ო­და და ბავ­შვე­ბი დამ­ცი­ნოდ­ნენ, მე კი ჯი­უ­ტად ვხა­ტავ­დი და ბავ­შვებს ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რომ დად­გე­ბა დრო, სა­უ­კე­თე­სო მხატ­ვა­რი გავ­ხდე­ბი-თქო...

- მშობ­ლე­ბი რო­გორ უყუ­რებ­დნენ თქვენს ხე­ლოვ­ნე­ბით გა­ტა­ცე­ბას?

- ძა­ლი­ან კარ­გი და მზრუნ­ვე­ლი მშობ­ლე­ბი მყავ­და, ყვე­ლა­ნა­ი­რად მი­წყობ­დნენ ხელს. გან­სა­კუთ­რე­ბით დე­და­ჩე­მი ყვე­ლა­ნა­ირ პი­რო­ბას მიქ­მნი­და. ორი და მყავს, ორი­ვეს ძა­ლი­ან უხა­რო­დათ რომ ვხა­ტავ­დი...

- ხატ­ვის ნიჭი გე­ნე­ტი­კუ­რად გერ­გოთ?

- არ ვიცი ჩემს წი­ნაპ­რებ­ში ვინ­მე თუ ხა­ტავ­და...

- სკო­ლა­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­შიც ხა­ტავ­დით?

- დიახ სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში ხში­რად ვხა­ტავ­დი და ვა­ჩუ­ქებ­დი. სამ­ხატ­ვრო სკო­ლაც მაქვს გავ­ლი­ლი, ძა­ლი­ან კარ­გი გა­მოც­დი­ლე­ბა შე­ვი­ძი­ნე სამ­ხატ­ვრო სკო­ლა­ში. უძ­ლი­ე­რე­სი პე­და­გო­გე­ბი მყავ­და და შე­დე­გიც კარ­გი მი­ვი­ღე... არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა ჩემი მას­წავ­ლებ­ლის სი­ტყვე­ბი, ხვალ რომ სკო­ლა­ში მოხ­ვალ, შენი მშო­ბე­ლიც მო­იყ­ვა­ნეო. გა­მიკ­ვირ­და, მშო­ბელს რა­ტომ იბა­რებ­და... მე­ო­რე დღეს მი­ვე­დი ჩემს მშობ­ლებ­თან ერ­თად, ჩემს მშობ­ლებს ჩემს შე­სა­ხებ და­უ­წყო ლა­პა­რა­კი და უთხრა, ამ ბავ­შვს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ნიჭი აქვს, ხელი კარ­გად ჩა­კი­დეთ, რომ ხატ­ვას არ გა­და­უხ­ვი­ო­სო... პირ­და­ღე­ბუ­ლი ვუ­ყუ­რებ­დი და ვფიქ­რობ­დი, რა ნახა ამ ადა­მი­ან­მა ჩემ­ში. კო­ვა­ლი ხუნ­წა­რია ქან­და­კე­ბას მას­წავ­ლი­და და ძა­ლი­ან კარ­გა­დაც მას­წავ­ლა. ფერ­წე­რას გე­ნი­ა­ლუ­რი მხატ­ვა­რი ნო­და­რი არ­ზი­ა­ნი მას­წავ­ლი­და და შე­დეგ­მაც არ და­ა­ყოვ­ნა. მინ­და მათ დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო ამ სი­კე­თის­თვის. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში სე­ნა­კის სამ­ხატ­ვრო სკო­ლა ლი­დე­რობ­და, ახლა რომ გა­ვივ­ლი სე­ნაკ­ში და ჩემ სკო­ლას ვუ­ყუ­რებ, გული მიკ­ვდე­ბა. არა­ვინ და­დის სკო­ლა­ში, ისეა უპატ­რო­ნოდ მიგ­დე­ბუ­ლი.

- გა­მო­ფე­ნებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობთ?

- არა... რამ­დე­ნი­მე­ჯერ მი­ვე­დი სე­ნა­კის გა­ლე­რე­ა­ში და ვთხო­ვე გა­მო­ფე­ნის მო­წყო­ბის შე­სა­ხებ, აბა რაო, ჩვენ რის­თვის ვარ­თო აქ, ცოტა ხან­ში მოგ­ვა­კი­თხეო... მი­ვა­კი­თხე ერთი თვის შემ­დეგ და კი­დევ ასე­თი­ვე პა­სუ­ხით გა­მო­მიშ­ვეს. მივ­ხვდი, რომ ამათ­გან არა­ფე­რი გა­მო­ვი­დო­და და ხელი ჩა­ვიქ­ნიე. არა­და მახ­სოვს, ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში რო­გო­რი კარ­გი გა­ლე­რეა იყო და სი­ცო­ცხლეც ჩქეფ­და. ახლა კი დამ­კრძა­ლავ ბი­უ­როს და­ამ­სგავ­სეს. რომ ჩა­ვივ­ლი, სა­მა­რი­სე­ბუ­რი სი­ჩუ­მე დგას და ვფიქ­რობ, სა­ნამ­დე იქ­ნე­ბა ეს ყვე­ლა­ფე­რი... იხილეთ სრულად