"მინდა ეს ტრადიცია შევინარჩუნოთ, რათა ამ ხელობაში ჩადებული ქართული სული არ მოკვდეს" - მსახიობი, რომელმაც ოჯახური ტრადიცია გააცოცხლა | Allnews.Ge

უნა­გი­რი ცხე­ნის აღ­კაზ­მუ­ლო­ბის მთა­ვა­რი ნა­წი­ლია, ხოლო ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც უნა­გირს ქმნის, მე­უ­ნა­გი­რეს, იგი­ვე სა­რაჯს უწო­დე­ბენ...

და­ვით ჩა­ლა­თაშ­ვი­ლი უნა­გირს 20 წე­ლი­წა­დია ამ­ზა­დებს. პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი, მხე­და­რი, უნა­გი­რის კე­თე­ბით უდი­დეს სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღებს, თა­ნაც მუდ­მი­ვად ახ­ლის ძი­ე­ბა­შია. უნა­გი­რის ოს­ტა­ტი კი ჰქვია, მაგ­რამ უფრო ხე­ლო­ვა­ნია, მისი შექ­მნი­ლი უნა­გი­რი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ხე­ლოვ­ნე­ბის ნი­მუ­შია.

უნდა და­ხა­ზო, პა­რა­მეტ­რე­ბი სწო­რად დას­ვა, გჭირ­დე­ბა ფან­ტა­ზია, ნიჭი, სტრუქ­ტუ­რა არ უნდა და­ირ­ღვეს... გა­სათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლია რო­გორც ცხე­ნის, ისე მხედ­რის წო­ნაც. საქ­მე შრო­მა­ტე­ვა­დია, ხე­ლით სა­კე­თე­ბე­ლი და ამ საქ­მის ინ­ტე­რე­სი და­ვითს ბავ­შვო­ბი­დან ჰქონ­და. ზა­ფხულ­ში სო­ფელ­ში რომ ჩა­დი­ო­და, უბად­ლო ოს­ტა­ტი პა­პის შრო­მას აკ­ვირ­დე­ბო­და. პა­პაც სთხოვ­და, კარ­გად დაჰ­კვირ­ვე­ბო­და, მაგ­რამ მა­შინ ამ ყვე­ლა­ფერს და­ვი­თი მნიშ­ვნე­ლო­ბას არ ანი­ჭებ­და. ვერც იმას წარ­მო­იდ­გენ­და, რომ მე­უ­ნა­გი­რე­ო­ბა მო­მა­ვალ­ში მისი ერთ-ერთი საყ­ვა­რე­ლი სა­აქ­მე გახ­დე­ბო­და.

და­ვით ჩა­ლა­თაშ­ვი­ლი:

- 12 წლის ვი­ყა­ვი, პაპა რომ გარ­და­იც­ვა­ლა. და­ახ­ლო­ე­ბით მაგ დროს იპოდ­რომ­ზე და­ვი­წყე ვარ­ჯი­ში რო­გორც ცხე­ნო­სან­მა და ამ სპორ­ტს გავ­ყე­ვი. 16 წლი­სა კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში ცხე­ნოს­ნად გა­და­ვე­დი. ცხენ­მა კი­ნო­გა­და­ღე­ბას მა­ზი­ა­რა. მერე თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე, ვი­ყა­ვი თე­ატ­რში, კი­ნო­ში, გახ­მო­ვა­ნე­ბა­ზე, თუმ­ცა დღეს ამ საქ­მის გა­რე­შე არ შე­მიძ­ლია ცხოვ­რე­ბა... უნა­გი­რი რომ გა­ა­კე­თო, ცხენს კარ­გად უნდა იც­ნობ­დე, ანუ ჯერ მხედ­რო­ბა უნდა ის­წავ­ლო. ძა­ლი­ან მინ­და ეს ტრა­დი­ცია შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნოთ, მე­ტად გა­მო­ვა­ცო­ცხლოთ, გან­ვა­ვი­თა­როთ, რათა ამ ხე­ლო­ბა­ში ჩა­დე­ბუ­ლი ქარ­თუ­ლი სული არ მოკ­ვდეს, დიდ­ხანს იცო­ცხლოს.

- ესე იგი, უნა­გი­რის გა­კე­თე­ბა ბევრ ფიქ­რს მო­ი­თხოვს...

- კი, ასეა და შეც­დო­მას არ გა­პა­ტი­ებს. ყვე­ლა­ფე­რი ხე­ლით და გულ­და­გულ უნდა გა­მო­იყ­ვა­ნო და შექ­მნა. ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი მიყ­ვარს, რად­გან მათ­თვის სული მაქვს ჩა­ბე­რი­ლი. თი­თო­ე­ულს ჩემი ემო­ცია თან ახ­ლავს. მუ­შა­ო­ბის პრო­ცესს სიმ­შვი­დე სჭირ­დე­ბა. რო­დე­საც პაპა ამ საქ­მით იყო და­კა­ვე­ბუ­ლი, მა­შინ სა­ქარ­თვე­ლო­ში უნა­გი­რე­ბი დი­დად არ ჭირ­და, პოსტსაბ­ჭო­თა ქვეყ­ნე­ბი­დან შე­მო­დი­ო­და, მაგ­რამ ქარ­თუ­ლი უნა­გი­რი მა­ინც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი იყო და არის. სახ­ნავ-სა­თე­სად სხვა გჭირ­დე­ბა, გა­და­სა­ად­გი­ლებ­ლად სხვა, სამ­წყემ­სოდ - სხვა... პაპა მათ­რახს რომ დაწ­ნავ­და, ითხოვ­და, ამის­თვი­საც მე­ყუ­რე­ბი­ნა. მათ­რა­ხიც რთუ­ლი გა­მო­საყ­ვა­ნია. თა­ვი­დან ტყა­ვი გა­მოჰ­ყავ­და, რაც კი­დევ სხვა სპე­ცი­ფი­კა იყო. ყუ­რა­დღე­ბას იმ ყვე­ლა­ფერს თით­ქოს არ ვაქ­ცევ­დი, მაგ­რამ მხედ­ვე­ლო­ბი­თი მეხ­სი­ე­რე­ბა ინა­ხავ­და და სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში ამო­ა­ტივ­ტი­ვა. იხილეთ სრულად

ლალი ფაცია