"აქ უცხოელი მასწავლებლები უყვართ, რადგან არ ვიყენებთ სახაზავით ცემას" - ჩინეთში მოღვაწე ქართველი პედაგოგის საოცარი ნაამბობი
ახალგაზრდა, ქართველი პედაგოგი ლელა მოწყობილი მესამე წელია ჩინეთში მოღვაწეობს... იგი ჩინეთიდან გვესაუბრა და გვიამბო პანდემიის პირობებში რატომ გრძნობდა და გრძნობს ყველაზე დაცულად თავს იქ, საიდანაც ვირუსი მთელს მსოფლიოში გავრცელდა.
- ჩინეთში 2 წლის წინ, 2019 წლის სექტემბერში წამოვედი და პანდემიაც მალევე დაიწყო... საქართველოდან უფრო ადრე მეკითხებოდნენ, ხომ მშვიდობაა მანდ, ვირუსის შესახებ საუბრობენო, მაგრამ ჩემს ქალაქში 2020 წლის, 21 იანვრამდე არაფერი მიგრძვნია. 21 იანვარს, როცა უკვე ჩემი პროვინციის რეგიონში ერთი შემთხვევა დაფიქსირდა, მეორე დღეს ყველას ნიღბები გვეკეთა...
წამოსვლაზე არ მიფიქრია, რადგან ჩემი თანამშრომლები და კომპანიის ხელმძღვანელები აბსოლუტურად მშვიდად იყვნენ და მარწმუნებდნენ რომ უსაფრთხოდ ვიყავით, ჩვენი ქალაქი - იანანი კარგად კონტროლდებაო... პატარა ქალაქია, 3 მილიონი მოსახლეა სულ. საბედნიეროდ მე ვირუსი არ შემხვედრია. ამ დროს უზარმაზარ სკოლაში ვმუშაობდი და უამრავ მასწავლებელს რომ ვკითხე, არც მათ და არც მათ ახლობლებს არ შეხვედრიათ. ასე ამბობდნენ, ვირუსი აქ კი არა, ვუჰანშიაო, თითქოს ვუჰანი მარსზე ყოფილიყო და არა ჩინეთში. 2020 წლის თებერვალში მხოლოდ 6 შემთხვევა დაფიქსირდა და მას შემდეგ იქ ვირუსის შემთხვევა არ გვქონია...
თუმცა, მთელს ჩინეთში საგანმანათლებლო დაწესებულებებმა მუშაობა პირველ ივნისამდე შეაჩერეს. საშუალო და დაწყებითი სკოლები, ასევე ტრენინგ ცენტრები ონლაინ სამუშაო რეჟიმზე გადავედით. მხოლოდ ბაღებში დასაქმებული უცხოელი მასწავლებლები აღმოჩნდნენ პრობლემის წინაშე, რადგან ბაღები ონლაინ გაკვეთილებზე არ გადასულან ბავშვების ასაკიდან გამომდინარე... ახლა ვცხოვრობ სამხრეთ ჩინეთში, ქალაქ - ჩონჩინში და ბაღის პედაგოგად ვმუშაობ. იმ უბანში, სადაც ახლა ვარ, ერთი შემთხვევა დაფიქსირდა და მაშინვე მაღალი რისკის ტერიტორიად გამოცხადდა.
აბსოლუტურად ყველა ადამიანს, ვინც კი აქ ვცხოვრობთ და ვმუშაობთ ტესტირება ჩაგვიტარდა და ბაღი 2 კვირის მანძილზე დაკეტილი იყო.... ჩინელებს მაღალი ნდობა აქვთ ხელისუფლების მიმართ და მშვიდად არიან. როცა პანდემია დაიწყო, ჩინურ სოციალურ ქსელში ვიჩატში (ფეისბუქის მსგავსია) მხოლოდ აქ დასაქმებული უცხოელები წერდნენ და ლოცულობდნენ პანდემიისგან ჩინეთის გადარჩენაზე, თორემ თავად ჩინელები კობი ბრაინტის თავს დატრიალებულ ტრაგედიაზე პოსტავდნენ მხოლოდ. ჩემი ამჟამინდელი ქალაქი ჩონჩინი (მოსახლეობა 15 მლნ) გამოცხადაა მაღალი რისკის შემცველ ქალაქად 1 ნოემბერს და როცა ვიკითხე, რამდენი შემთხვევა გვქონდა ვირუსის, აღმოჩნდა რომ აქაც 6 შემთხვევა იყო მხოლოდ . 6 შემთხვევა აქ მაღალ ციფრს ნიშნავს, როცა კოვიდზეა საუბარი.
- ანუ ძალიან წესრიგია?
- დიახ, აქ წესრიგია, თავს მშვიდად ვგრძნობ და ფაქტობრივად მესამე წელია ვირუსის გარეშე ვცხოვრობ. ალბათ, საინფორმაციო ვაკუუმში რომ ვიყო და არ ვიცოდე, რა ხდება ჩემს ქვეყანასა და ზოგადად მსოფლიოში, ვირუსის არსებობა დამავიწყდებოდა. როცა ჩინეთმა პანდემია დაამარცხა და სკოლები გაიხსნა, ჩემმა ერთ-ერთმა ჩინელმა კოლეგამ ნაწყენი ტონით მკითხა, თუ რატომ წერდა დასავლური პრესა ცუდ სტატიებს ჩინელებსა და ჩინეთზე... ეს ის დრო იყო, როცა ვირუსი უკვე ამერიკაში და ევროპაში გავრცელდა. იუმორით გეტყვით, დამაბნია მისმა გულუბრყვილო შეკითხვამ... ჩინელები, მსოფლიოში ვირუსის გავრცელების მიზეზად იმას თვლიან, რომ დასავლელ ხალხს გვიყვარს თავისუფლება და არ ვართ ისეთი კანონმორჩილები, როგორც თვითონ... როდესაც სამსახურებში სამთვიანი პაუზა გვქონდა, ეს მათთვის არ გამხდარა შფოთვის მიზეზი, პირიქით, ბედნიერები იყვნენ რომ საშუალება მიეცათ 3 თვე ოჯახთან გაეტარებინათ. საშუალო სკოლის მასწავლებლები სკოლაში დილით 7-ის ნახევარზე უნდა გამოცხადდნენ და უმრავლესობა სამუშაო დღეს ღამის 10 საათზე ასრულებს. აქედან გამომდინარე, ალბათ არ იყო გასაკვირი მათი სიხარული.