Depressed Georgian in South Korea- როგორია ქუთაისელი დების ცხოვრება სამხრეთ კორეაში?
"Depressed Georgian in South Korea" (დეპრესიული ქართველი სამხრეთ კორეაში) - ასე ჰქვია "ფეისბუქზე" ძალიან პოპულარულ გვერდს, რომელიც რამდენიმე თვის წინ გამოჩნდა ინტერნეტსივრცეში და უკვე 100 ათასზე მეტი მიმდევარი ჰყავს.
ქართველი დები - სოფია და ანა კვინიკაძეები წარმოშობით ქუთაისიდან არიან და წლებია სამხრეთ კორეაში ცხოვრობენ და სწავლობენ.
გოგონების დედაც ემიგრანტია და მათი ბავშვობა მარტივი არ ყოფილა, მაგრამ დეპრესიიდან თავის დასაღწევად, უცხო და მათთვის საყვარელ ქვეყანაში იღებენ ვიდეოებს კორეულ ფილმებზე, სამზარეულოზე, კულტურასა და მუსიკაზე, რითაც ქართველ მაყურებელს ახალისებენ.
AMBEBI.GE ინტერვიუსთვის გოგონებს დაუკავშირდა. ვესაუბრეთ სოფიას, რომელმაც პირველმა გაჭრა გზა შორეული სამხრეთ კორეისკენ და შემდეგ თავისი და წაიყვანა.
- სამხრეთ კორეასა და ჩემი შეხვედრა ჯერ კიდევ მეათე კლასში მოხდა, როცა შემთხვევით ინტერნეტში ანიმე პერსონაჟების ძებნისას კორეული ფილმის რეალურ პერსონაჟებს გადავაწყდი. მიუხედავად იმისა, რომ სულ სხვა პროფილით ვაპირებდი სწავლის გაგრძელებას, უნივერსიტეტში დავიწყე კორეული ენის სწავლა.
თავისუფალ უნივერსიტეტში ჩაბარება საკმაოდ რთული იყო, არადა მხოლოდ იქ ისწავლებოდა კორეული ენა, მეგონა, რომ ეს აუცილებლად მომცემდა შანსს, კორეაში წავსულიყავი. თუმცა, უნივერსიტეტში ჩაბარების შემდეგ მივხვდი, რომ ბრძოლა ახლა იწყებოდა, რადგან კორეა სამოგზაუროდაც კი რთული ქვეყანაა, სიძვირის გამო.
მესამე კურსზე ვიყავი, დავიწყე საბუთების შევსება გაცვლით პროგრამებზე, ბევრი სირთულე იყო გზად, ბევრი არ გამოსული წამოწყებებიც, მაგრამ მაინც ბოლომდე მჯეროდა, რომ აუცილებლად წავიდოდი ჩემი ოცნების ქვეყანაში. მართლაც, გამიმართლა და კორეულ ენაზე სიტყვით გამოსვლის კონკურსი ჩატარდა საქართველოში. კავკასიის რეგიონის ქვეყნის მონაწილეები იყვნენ მოწვეული და სწორედ აქ მიპოვა ჩემი ახლანდელი უნივერსიტეტის პრეზიდენტმაც. კონკურსში გამარჯვების შემდეგ კი მაგისტრატურაზე სრული დაფინანსება და უნივერსიტეტის ადმინისტრაციაში სტუდენტ-თანამშრომლის პოზიცია მივიღე.
- მოგვიანებით შენი დაც ჩამოვიდა კორეაში საცხოვრებლად, ეს როგორ მოხდა?
- ჩემს დას კორეაში სწავლის გაგრძელებისა და ჩამოსვლის გეგმები არ ჰქონია. ქუთაისში სწავლობდა, აკაკი წერეთლის სახელობის უნივერსიტეტში. უბრალოდ ფაკულტეტი ბევრჯერ შეიცვალა, უკმაყოფილო იყო. კორეასთან რაც აკავშირებდა იყო ის, რომ მე რომ შემიყვარდა მეათე კლასში, ისეც ჩემთან ერთად მოვწამლე და დავპირდი - წავალ და აი, ნახე, წაგიყვანმეთქი.
- როგორ გაჩნდა გვერდის Depressed Georgian in South korea შექმნის იდეა?
- გვერდი შევქმენი იმ ადამიანების გასახარებლად, ვისაც კორეა უყვარს. საქართველოში ბევრმა არ იცის „კორეული ტალღის“ ფენომენი რას ნიშნავს. ძალიან მარტივად რომ ავხსნათ, ჰოლივუდი, ბოლივუდის ანალოგ სიტყვად შეიძლება გაიგოთ. ანუ კორეული მუსიკა, ფილმები გახდა ძალიან პოპულარული და „ხალხს წამლავს“. ასე მოვიწამლე მეც თავის დროზე და ვიცი, რას ნიშნავს, როცა დაგცინიან სკოლაში, უნივერსიტეტში - "რამ გადაგრია ამ „ჩინელებზეო“.
მე მგონია, რომ ამაში ცუდი არაფერია, პირიქით, ჩემთვის სწავლასა და წარმატების გზაზე უდიდესი მოტივაცია იყო და გადავწყვიტე სწორედ ასე ჩემსავით კორეით მოწამლული ბავშვებისთვის გამეხსნა გვერდი და დავიწყე ვიდეოების დადება კორეის კულტურაზე, სწავლის გაგრძელებაზე კორეაში და ა.შ.
- სწავლის პარალელურად მუშაობ, როგორია ცხოვრება, ყოველდღიურობა ამ ქვეყანაში?
- სამხრეთ კორეას ეძახიან „სწრაფ“ ქვეყანას, რადგან აქ ხალხი არ დადის, დარბის. ყველა დაკავებულია და საქმიანობს, უსაქმური ადამიანი სამხრეთ კორეაში არ არსებობს. ძალიან მშრომელები არიან, ყველაზე მეტსაც მუშაობენ საათობრივი განაკვეთით მგონი მსოფლიოში.
მეც აქაური ქუდი დავიხურე, რადგან აქაურ სიჩქარეს ან ფეხი უნდა აუწყო, ან სახლში უნდა წახვიდე. თუ ფეხს აუწყობ, კარგად იცხოვრებ! ძალიან ბევრი უცხოელი 2-3 წელი რჩება და ვერ უძლებს, სახლში გარბისკორეელების ტრადიციებს ჩამოსვლამდეც ვიცნობდი, მაგრამ რამდენიმე იყო ისეთი, რამაც სასიამოვნოდ გამაკვირვა. მაგალითად, ბუდიზმის, კონფუციონიზმის გამო, კორეელთა კულტურა საკმაოდ „ჩაკეტილი“ და „მკაცრია“, ამის გამო მეგონა, რომ უცხოელების მიმართ არც ისე თბილები იქნებოდნენ, განსაკუთრებით უფროსი თაობა. მაგრამ, ჩამოსვლის შემდეგ სასიამოვნოდ გაოცებული დავრჩი, მოფერების მეტს არაფერს აკეთებენ, არასდროს მინახავს უცხოელის მიმართ უზრდელი ან უხეში დამოკიდებულება, მიყრუებულ სოფლებშიც კი, სულ გიღიმიან.