"ადამიანები უმეტესად ვიღაცისთვის ცხოვრობენ... ამიტომაც გრძნობენ თავს უბედურად" - ექიმი, რომელიც საზოგადოებას "ბედნიერების ფორმულას" ასწავლის
"ბედნიერება მიუღწეველი იქნება იქამდე, სანამ არ ისწვალით, იყოთ ბედნიერები ახლა და ამ წუთას" - ეს გამონათქვამი წლებია, ვიცი, მაგრამ მეგონა, რომ მაინც თავისთვის, სადღაც არსებობდა და რეალობასთან საერთო არაფერი ჰქონდა. ასე არ აღმოჩნდა, მართლაც არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ბედნიერებას კი არ ელოდებიან, ბედნიერები აქ და ახლა ხდებიან და მას სხვებსაც უნაწილებენ...
ამის თვალნათელი მაგალითი პროფესორი, რეპროდუქტოლოგი არსენ გვენეტაძეა. ადამიანს, როემლსაც ცხოვრებაში არაერთი პრობლება აქვს დაძლეული, მათ შორის, კიბოც კი და დღემდე არაერთი გამოწვევის წინაშე უწევს პირისპირ ყოფნა, თავს ბედნიერ ადამიანად მიიჩნევს.
ამიტომაც მიანიჭეს მას "ბედნიერების ელჩის" წოდება. მასვე ეკუთვნის თბილისში "ბენიერების მონუმენტის" დადგმა, "ბედნიერების სკვერის" გახსნა და "თავისუფალი მოქალაქის მონუმენტის" შექმნის იდეაც...
"ვიღებდი პოზიტივს, ამასვე ვასხივებდი, ასე იყო სულ," - ამბობს ბატონი არსენი, მაგრამ თუ როდის დაარქვა ამ ყველაფერს ბედნიერება, როდის დაუმეგობრდა საკუთარ თავს, როდის იგრძნო თავი დედამიწის რიგით მოქალაქედ, ამაზე AMBEBI.GE-ს თავად უამბობს:
- ამას წინათ ერთი ფრაზა წავიკითხე - "შენს ცხოვრებაში ორი უმნიშვნელოვანესი თარიღია - ერთი, როდესაც დაიბადე, მეორე, როდესაც გაიგე, რისთვის დაიბადე". ორივე ვიცი, დავიბადე - 1963 წლის 2 აგვისტოს და მეორე - უკვე ბევრი წელია, მიზანიც გარკვეული მაქვს - ჩვენი კლინიკა ხომ იმისთვისაა, რომ სადამდეც ხელი მიგვიწვდება, პროფესიული და ყოველდღიური ცხოვრებით, დედამიწა უკეთესი გავხადოთ, ადამიანები გავაბედნიეროთ...
თუმცა ამ ყველაფრის ფონზე ჩემი ცხოვრებიდან მაინც ორ თარიღს გამოვყოფდი - 2005 წელს რომიდან ევროპის კონგრესიდან მოვდიოდი, სადაც ევროპის გინეკოლოგ-ენდოსკოპისთა ასოციაციაში საქართველოს პრეზიდენტის სტატუსით გახლდით. მოკლედ, აეროპორტში ვიჯექი და ვხედავდი ხალხს, მოგზაურებს, მზავრებს როგორ მოძრობდნენ (საერთოდ სიამოვნებას მანიჭებს სხვადსხვა მიხვრა-მოხვრის, ჩაცმულობის მსოფლიო მოქალაქეების ხილვა) და მაშინ მივხვდი, რომ არც ერთი მათგანი ჩემზე არც მეტი და არც ნაკლები არაფრით იყო და მათთან ერთად, დედამიწის ერთ-ერთი თავისუფალი მოქალაქე მეც ვიყავი.
იმის მერე, როდესაც ლექციების კითხვა დავიწყე, ამას სულ ვამბობდი, რომ არავითარი მნიშვნელობა არ აქვს იმას, ამერიკის პრეზიდენტი იქნები, რომელიმე ქვეყნის მოქალაქე, ნობელის პრემიის ლაურეატი თუ რიგითი მუშა, არავისზე მეტი და არც ნაკლები არ ვარ! შეიძლება, ვიღაცას ჩემზე მეტი საქმე აქვს გაკეთებული, მაგრამ თავსუფალი მოქალაქის პრიციპიდან გამომდინარე, მეც ისეთივე უფლებები მაქვს, ისევე ვსუნთქავ, როგორც ის...
- მეორე თარიღად რას მიიჩნევთ?
- მეორე შემთხვევა 2017 წელს იყო, როდესაც ჩარლი ჩაპლინის სახლ-მუზეუმიდან წამოსულმა ვთქვი, რომ მეც, ჩემს ქვეყანას, ადამიანებს თავისი ბედნიერების აღქმისა და შემეცნების გარკვეული აქტივობები გვჭირდება-მეთქი...
- ამის მერე მოგეცათ "ბედნიერების მონუმენტის" შექმნის იდეაც?
- დიახ და ჩემს მეგობარს, სკულპტროს ლევან ვარდოსანიძეს ვთხოვე, მასზე მუშაობა დაეწყო. იცით, რომ "ბედნიერების მონუმენტი" ამ ქალაქში წელიწადზე მეტია, რაც დგას და იქვე არსებობს "ბედნიერების სკვერიც". მალე თბილისის აეროპორტში "თავისუფალი მოქალაქის მონუმენტიც" გაიხსნება. მსგავსი მონუმენტი კიდევ სხვაგან დაიდგმება, კიდევ სხვაგანაც და ასე, ეს არის ცხოვრება...
- ე.ი. თქვენი ასეთი დამოკიდებულებით საბოლოოდ მიხვედით ფორმულამდე - "თავისუფლება + ღირსება =ბედნიერებას?"
- თუ თავსუფალი ადამიანი ღირსებასთან დამეგობრდება, შანსი იმის, რომ მან თავი ბედნიერად იგრძნოს, დიდია და ეს ფორმულით ასე გადმოვეცი - "თავისუფლება + ღირსება = ბედნიერებას"... ეს ალბათ ბევრისთვის საკამათოა, მაგრამ ჩემთვის ასეა და კარგია!