"გათხოვების მერე "ოქროს გალიაში"აღმოვჩნდი... ქმარმა კატეგორიულად მომთხოვა, კინოსთან გამომშვიდობება" - მსახიობის ერთადერთი ინტერვიუ "კვირის პალიტრის" არქივიდან: კოტრიკაძე მეუღლესა და შვილებზე
პირველი გამოჩენისთანავე მზესავით გამოანათა - ჟღალი თმით, ბავშვურად გაბუტული ტუჩებით, ეშმაკური გამოხედვით და ჭორფლიანი, ლამაზი სახით. სულ სამ ფილმში გადაიღეს. პირველი სოსო ჩხაიძის "მეთხუთმეტე ზაფხული" გახლდათ. მაშინ ხათუნა კოტრიკაძე 15 წლის იყო. დიდხანს არჩევდა თურმე რეჟისორი მთავარ როლზე გოგონებს. პირველ საშუალო სკოლაში ნახა 15 წლის ხათუნა და არჩევანიც მასზე შეაჩერა... ფილმის დასრულების მერე კი უთხრა: იცოდე, როცა ცნობილი მსახიობი გახდები, არ დაივიწყო, რომ მე აღმოგაჩინეო. მართლაც, პირველ ფილმს მალევე მოჰყვა ლეილა გორდელაძის "მოიტაცეს თამარ ქალი", შემდეგ იყო ლევან ხოტივარის "მხიარული რომანი". ნორჩი და კოხტა ახალბედა მსახიობი ცნობილი ფეხბურთელის, ალექსანდრე კოტრიკაძის ქალიშვილი და ასევე ცნობილი ფეხბურთელის, სერგო კოტრიკაძის ძმისშვილი გახლდათ. თავიდან ბევრს ეგონა, რომ ის ცნობილი მამის და ბიძის გამო მიიწვიეს კინოში, მაგრამ ეს ასე არ იყო. ხათუნას ლამაზ გარეგნობასთან ერთად საოცარი შარმი ჰქონდა. ბევრი რეჟისორი იწვევდა ფილმებში, თუმცა 17 წლისა გათხოვდა და სამუდამოდ დაემშვიდობა კინოს.
მისი მეუღლე ასევე ფეხბურთელი, თბილისის "დინამოს" ცნობილი მეკარე დავით გოგია გახდა. მეუღლის თხოვნით ხათუნამ უარი თქვა კინოკარიერაზე, ცალკეც აღარსად ჩნდებოდა - წვეულებებზე, თეატრსა თუ სხვა თავყრილობაზე მეუღლესთან ერთად ხედავდნენ. გააჩინა ვაჟი და შვილის აღზრდაში ჩაეფლო. დედა მუდამ მის გვერდით იყო... როცა რეჟისორის თანაშემწეები ან ჟურნალისტები რეკავდნენ ხათუნასთან სახლში, მათ დედა პასუხობდა: ხათუნა უკვე დედაა და სხვა საქმეზე ვერ გადაერთვებაო... ყველა გრძნობდა, რომ ქალბატონი სიძის სურვილს უფრო ამჟღავნებდა, ვიდრე თავისას... წარმატებული და ხმაურიანი ცხოვრებიდან უცებ გამქრალი ჟღალთმიანი გოგონა კარჩაკეტილ, იდუმალ ქალად გადაიქცა...
გავიდა დრო. როცა პუტჩისტებმა ეროვნული მთავრობა დაამხვეს და თბილისი ნანგრევებად აქციეს, ხათუნა თბილისში ვეღარ გაჩერდა და სოფელ დიღომში გადასახლდა. ყვავილების ბაღი მოაშენა, კარგი ბიბლიოთეკაც მოიწყო და ასე ატარებდა მძიმე 90-იანებს...
ხათუნა ჩემი თაობის ფავორიტი გოგო იყო. მახსოვს, მისი ეკრანზე გამოჩენის დღიდან ვბაძავდით: თმასაც ხათუნასავით ვატარებდით, "ჩოლკა" შევიჭერით, ჭორფლსაც ვიხატავდით სახეზე... სულ მინდოდა მასთან ინტერვიუს ჩაწერა და როცა მისი ტელეფონის ნომერი მოვიპოვე და დავურეკე, გაუკვირდა, აქ როგორ მომაგენითო... მერე ცოტა ხანს შეყოვნდა და მითხრა, თუ გადავწყვიტე, თავად შეგეხმიანებითო. იმედი გადამეწურა, რადგან ვიცოდი, არავის იკარებდა, თუმცა... ორი კვირის შემდეგ დამირეკა: გადავხედე "კვირის პალიტრას", ობიექტური და ზომიერი გაზეთია, თქვენი წერილებიც წავიკითხე და თანახმა ვარ ინტერვიუზე, ოღონდ, დღემდე რაც მტკივა, იმაზე უნდა მალაპარაკოთო... სიხარულით დავთანხმდი და დღეზეც შევთანხმდით, ოღონდ საათი არ დამიკონკრეტებია... მე და პაპარაცი (ჩვენი გიორგი აბდალაძე) გავემართეთ სოფელ დიღმისკენ...
როცა ხათუნას გარდაცვალების ამბავი გავრცელდა, ინტერნეტსივრცეში დავწერე კიდეც, რომ ერთადერთს მე მომეცა საშუალება ჩამეწერა-მეთქი. იმდენი კითხვა შემომივიდა, გადავწყვიტე ჩვენი შეხვედრა, ინტერვიუ და ბევრი დეტალი, რომელიც მაშინ ვერ გავიდა, გამეხსენებინა. ინტერვიუ 2001 წლის აგვისტოში ჩავწერე. ხათუნა კოტრიკაძე მაშინ 45 წლის გახლდათ...- რაღაც განსაკუთრებული სათქმელი გქონიათ... ვიცი, თქვენი გულისტკივილი 1991-92 წლების ტრაგიკულ მოვლენებს უკავშირდება, რის შემდეგაც საერთოდ გაერიდეთ თბილისს.
- მართალია. მე არ შემეძლო ამ ქალაქში გაჩერება, სადაც ქართველი ქართველს ესროდა. კიდევ კარგი, რომ სოფელ დიღომში ერთი დაუმთავრებელი სახლი გვქონდა, თორემ მოვკვდებოდი. დანგრეულ თბილისში გაჩერებაც შეუძლებელი იყო...
- ოჯახში არ გაგიწიეს წინააღმდეგობა?
- კი, მაგრამ მე ვაჯობე. დედაჩემიც გამომყვა. მამაჩემი და ჩემი ქმარ-შვილი პირველ დღეებში არც მაკითხავდნენ, ფიქრობდნენ, რომ მე, მანამდე ყველაფრით უზრუნველყოფილი ქალი ვერ გავუძლებდი ყოფით პრობლემებს და მალე დავბრუნდებოდი შინ, მაგრამ ერთი კვირა რომ გავიდა, იძულებულებული იყვნენ, მოეხედათ ჩვენთვის. ისეთი საშინელი იყო 1993 წლის ზამთარი, გახსენება დღესაც მზარავს. დიღმელებმა მითხრეს, არასოდეს მომხდარა, რომ ლეღვის ხე მოყინულიყოო, იმ ზამთარს კი მოიყინა. იცით, როგორ მიჭირდა? იმდენად ელდანაცემი ვიყავი, რომ ადგილს ვერ ვპოულობდი, ვერ ვიძინებდი, სულ ვფორიაქობდი... არ დამავიწყდება 1993 წლის 2 თებერვალი, როცა მშვიდობიან მოსახლეობას ნიღბოსნებმა ცირკთან სროლა აუტეხეს. იქ მე და დედაც ვიყავით. მაშინ მთხოვა დედამ: თუ ჩემი ხათრი გაქვს, აქედან წამიყვანეო. შემეცოდა და გამოვაშორე იქაურობას. იხილეთ სრულად