"ხელფასი აქვს ნებისმიერს, ვინც უკრაინის არმიასთან კონტრაქტს აფორმებს, მაგრამ ეს ისეთი ხელფასი არ არის, ტყვიისთვის შუბლის შეშვერად რომ ღირდეს" - ქართველი მებრძოლის ინტერვიუ ფრონტის ხაზიდან
"ომში მყოფი კაცი, ყოველდღე სიკვდილს უყურებს თვალებში... ბრძოლის ველზე სიკვდილი პატივია, ბედნიერი ვიქნები, თუ იდეისთვის მოვკვდები, ნურც თქვენ შეგეცოდებით, უბრალოდ, იამაყეთ ჩვენით“, - ეს უკრაინაში მებრძოლი ქართველის, ნადიმ ხმალაძის სიტყვებია. ამბობს, რომ ახალგაზრდობისას მეამბოხე იყო და საბჭოთა ჯარში პროტესტის ნიშნად არ იმსახურა. საბრძოლო გამოცდილება მოგვიანებით, 90-იან წლებში შეიძინა. მისი თქმით, 12 წელი გასამხედროებულ საწარმოში იმუშავა, სამხედრო წვრთნებიც გაიარა და სნაიპერის კვალიფიკაციით გაუხმაურებელ ოპერაციებშიც მიიღო მონაწილეობა. ამ თემასთან დაკავშირებით საჯაროდ ლაპარაკი არ სურს, მაგრამ მზად არის, უკრაინაში წასვლის მოტივებსა და მიზნებზე ყველაფერი გულახდილად გვიამბოს.
ნადიმ ხმალაძე:
- უკრაინაში ომის დაწყებამდე ანტისაოკუპაციო ორგანიზაციის "ძალა ერთობაშია“ წევრი ვიყავი. ჩემი დილა, 6 საათიდან იწყებოდა. წლის 365 დღიდან 300 დღე პატრულირებაში მაქვს გატარებული. დღეების, ზოგჯერ კვირეების განმავლობაში საოკუპაციო ხაზთან ვათენებდი და ვაღამებდი. ამასობაში ძალიან ბევრი ბოღმა დამიგროვდა. გულზე ვსკდებოდი, როდესაც ჩემი ქვეყნის ძალოვანი სტრუქტურების წარმომადგენლებს უფლებააყრილებს და დაშინებულებს ვხედავდი. იმის უფლებაც კი არ ჰქონდათ, რომ საოკუპაციო ხაზთან ახლოს მისულიყვნენ - 10, 15 მეტრის მოშორებით უნდა მდგარიყვნენ. ვერც თავად მიდოდნენ და არც ჩვენ გვიშვებდნენ. ვეუბნებოდით, - ეს 10, 15 მეტრი ხომ ჩვენი კონტროლის ქვეშ არის, რატომ არ გვიშვებთ-მეთქი. სუს - ი და ადგილობრივი პოლიცია, ჩვენ დაგვდევდა, შეიარაღებული ორკები, ზედ გამყოფ საზღვართან იყვნენ მომდგრები და "ნაგლად" გვიყურებდნენ.
როდესაც ჩვენს კონტროლირებად ტერიტორიაზე გადმოდიოდნენ და ხნულებს ავლებდნენ, ჩვენი შეიარაღებული ძალების წარმომადგენლები ჩვენ გვეუბნებოდნენ, დამშვიდდით, სიტუაციას ნუ გავამწვავებთო. ასეთ დროს უსუსრობის განცდა მაგიჟებდა. ის ნაძირლები, ჩემს მიწაზე მოხოხავდნენ და მე ხმის ამოღების უფლება არ მქონდა. გულახდილად გეტყვით, აი, ამ ჯავრის ამოსაყრელად წავედი უკრაინაში.
მე და ჩემი ბიჭები 28 თებერვალს უკვე აეროპორტში ვიყავით. ჩვენთვის გამოგზავნილი ჩარტერული რეისი თბილისის აეროპორტში რომ არ დასვეს, მაშინვე ჩემ მანქანაში ჩავჯექი, ექვს კაცთან ერთად და ბათუმში წავედი. სარფის გავლით დავტოვე საქართველო. ჯერ ტრაპზონში ჩავედით, მერე სტამბოლში, ბუდაპეშტი და პოლონეთიც გავიარეთ... მოკლედ "ჯარისკაცის მამისა" არ იყოს, ყველა ტრანსპორტით ვიარეთ, მანქანით, მატარებლით, ცხენით, ფეხით და 4 მარტს უკვე ლვოვში ვიყავით.
- რა დაგხვდათ უკრაინაში?
- სრული კოშმარი. გამოგიტყდებით, კიევში რომ შევედი, შემეშინდა. ჩემი საქმიანობიდან გამომდინარე (ბიზნესი მქონდა), ხშირად მიწევდა იქ ჩასვლა. სიცოცხლით სავსე კიევი მახსოვდა და გაუკაცრიელებული ქალაქი დამხვდა. ქუჩები, სადაც 4-5-საათიანი საცობები მახსოვდა, ახლა ადამიანებისგან სრულიად დაცლილი იყო, მხოლოდ ბლოკ-პოსტები, რკინის ბარიერები და შეიარაღებული ხალხი ჩანდა. ასეთი კადრები მხოლოდ საშინელებათა ფილმებში მქონდა ნანახი. ერთ-ერთ დასავლურ ბაზაზე მოვხვდი. ნატოს სტანდარტებით გავიარეთ წვრთნა, რის მერეც შეგვაიარაღეს. პრეზიდენტი ზელენსკის ინიციატივით შექმნილ საერთაშორისო ინტერნაციონალურ ლეგიონში მოვხვდი. ამ ლეგიონში 20 სხვადასხვა ქვეყნიდან იყვნენ მოხალისეები, მეთაური კი ქართველი იყო. მის სახელს ვერ ვიტყვი, არ მაქვს ამის უფლება.
აუცილებლად უნდა ვთქვა, რომ ძალიან დიდი წვლილი აქვს ამ ომში ქართველებს. მარტო მამუკა მამულაშვილს ათას სამასზე მეტი კაცი ჰყავს ლეგიონში. (სხვათა შორის, მეც იქ ვიქნებოდი, რომ არა საერთაშორისო ლეგიონი). ასევე არიან "ქართველი პარტიზანები", "კავკასიური ლეგიონი" და ა.შ. ამ ომში უცხოელ მეომრებს შორის ყველაზე მეტი ქართველია.
- ამას რით ახსნით?
- იმით, რომ ჩვენი ქვეყნის 20% ოკუპირებულია. ქართველებს მტრის ჯავრი გვახრჩობს, ხელისუფლება კი არაფერს აკეთებს. იმაზე არაფერს ვიტყვი, "ქართული ოცნება“ თავდაცვას რომ არ აძლიერებს, დიპლომატიური თვალსაზრისით აკეთებს რამეს?! მე მრჩება განცდა, რომ არა! უფრო მეტიც, მგონია, ხალხის რომ არ ეშინოდეს, მთლიან საქართველოს ჩააბარებდა რუსეთს. მებრძოლი სულის ადამიანს რა გააჩერებს შინ, როდესაც იცის, რომ მისი მტერი მის მეგობარს ესხმის თავს?! იხილეთ სრულად